Κοινωνικά αντανακλαστικά

Καμιά φορά, το να αφήνει κανείς το αμάξι του στο σπίτι και να περπατάει στο δρόμο, αμβλύνει τους γνωστικούς του ορίζοντες. Μικρά και ασήμαντα περιστατικά, λειτουργούν αθροιστικά στην αντίληψη του περαστικού, συνθέτοντας μια ανανεωμένη, μια φρέσκια εικόνα του για την κοινωνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα το πρωί σήμερα που περπάτησα μέχρι τη δουλειά, σαν την πιο καλοφτιαγμένη σκηνή από ταινία, είδα δύο πιτσιρίκια του δημοτικού (γιατί δεν είναι στο σχολείο;) να περνάνε μπροστά από δύο αστυνομικούς. Με το που αντιλήφθηκαν την παρουσία τους, τα πιτσιρίκια σκέπασαν το μισό τους πρόσωπο με τη μπλούζα πάνω από τη μύτη, και άρχισαν να λένε το επίκαιρο σύνθημα: «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι». Αμέσως πέρασε από το μυαλό μου οι εικόνα των δικών μου παιδικών χρόνων, που παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους. Ταυτιζόμασταν με το ρόλο, και αναπαριστούσαμε την αρχαία μάχη του καλού με το κακό. Το αίσθημα του δικαίου έκανε τον μικρό αστυνόμο να τρέχει πίσω από τον μικρό κλέφτη που με τη σειρά του, το αίσθημα της ενοχής τον έτρεπε σε φυγή. Συσχετίζοντας τις δυο εικόνες σκέφτηκα πως όλα έχουν αλλάξει. Μήπως τελικά απέτυχε η κοινωνία μας να μεταλαμπαδεύσει το αίσθημα του δικαίου μέσα από αξίες; Μήπως το μπέρδεψε με την υποταγή; Μήπως έχουμε σπείρει και καλλιεργήσει τόσο το θυμό και τη βία, που έφερε με το πλήρωμα του χρόνου στο θερισμό… το χάος; Μήπως με αυτούς τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, έχουμε διαστρεβλώσει έννοιες και προκαλέσαμε σύγχυση σε γενιές που δε θα μπορούν να ξεχωρίζουν τη βία από την επανάσταση και το νόμο από την καταστολή; Μήπως βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα;