Επί σειρά ετών ένα σημαντικό μέρος των νέων ανθρώπων, μπαίνει στο περιθώριο. Για μένα το περιθώριο δε ξεκινά από την παρανομία απευθείας. Ξεκινά από τον κοινωνικό αποκλεισμό. Όταν δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας, όταν δεν υπάρχει αξιοπρεπής μισθός, όταν δεν υπάρχει ασφάλιση, όταν η ροή του χρήματος γίνεται μονόδρομος προς το μέρος του κεφαλαίου, τότε τι μπορεί να νοιώσει κανείς; Επόμενο είναι η διόγκωση του περιθωρίου να δημιουργεί ανθρώπους σε απόγνωση, που λίγο θέλουν για να βγούν στους δρόμους οργισμένοι. Και ο θυμός είναι πάντα κακός σύμβουλος. Πριν βιαστούμε να πάρουμε θέση για ότι συνέβη στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες, ας σκεφτούμε αυτό πρώτα.
Οι πολιτικές των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια έχουν προκαλέσει όλους τους πολίτες, όχι μόνο τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές. Ποιος δεν ένοιωσε οργή και αγανάκτηση βλέποντας να λεηλατούνται τα δημόσια ταμεία με πλήθος σκανδάλων και να εξαφανίζονται τεράστια χρηματικά ποσά υπέρ κάποιων που δε μαθαίνουμε ποτέ ποιών; Ποιος δεν ένοιωσε οργή όταν παρατηρεί την πλουτοκρατία να κάνει επίδειξη ισχύος και χρήματος, τη στιγμή που στον πολίτη ο κυβερνήτης μιλάει για κρίση; Ποιος δεν ένοιωσε οργή βλέποντας και την εκκλησία ακόμα να εμπλέκεται σε κομπίνες; Σαν να μην έφταναν όλα αυτά δολοφονείται εν ψυχρώ και ο μαθητής από αστυνομικό… Κατέρρευσαν όλα τα πρότυπα της κοινωνίας μας, ένα προς ένα. Με ποιόν λοιπόν θα ταυτιστεί ο νέος; Με το κράτος που βλέπει καθημερινά να κλέβει και να σκοτώνει ή με αυτούς που αυτό που κάνουν μοιάζει με επανάσταση; Εμείς οι μεγαλύτεροι τι έχουμε να αντιπροτείνουμε σε αυτούς που τυφλωμένοι από την οργή αυτή την ώρα είναι έξω και καταστρέφουν ότι βρουν; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθούν οι κύριοι βουλευτές ότι είναι ηθικοί αυτουργοί της κατάστασης αυτής, μια που προκάλεσαν την λαϊκή οργή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου