Από τη στιγμή που η τέχνη υποστηρίζει την ιδιοκτησία παύει να είναι έκφραση και γίνεται προϊόν. Και από τη στιγμή που γίνεται προϊόν παύει να είναι τέχνη. Όσο και αν δεν αρέσει αυτό στους εμπόρους, ο ήχος και το φως δεν φυλακίζονται. Κρίμα που οι κύριοι αυτοί, ενώ εκμεταλλεύτηκαν για αρκετό καιρό την διαφορά της τεχνογνωσίας με το «ευρύ κοινό», βγάζοντας χρήματα, ορίζουν την ανταλλαγή σαν πειρατεία. Υπολογίζουν τα διαφυγόντα κέρδη σα ζημιά και όχι σαν κέρδος υπέρ αυτών που δεν είχαν τη δυνατότητα παλιότερα να ακούν τη μουσική που επιλέγουν. Είναι δηλαδή το σωστό να κερδίζουν οι εταιρίες και οι μεγαλοπαραγωγοί από το χαρτζιλίκι του έφηβου που τώρα μπορεί να συμμετέχει στην τέχνη δωρεάν; Είναι το σωστό να μη μπορεί να εκδώσει ο «άγνωστος» καλλιτέχνης τη δουλειά του χωρίς την άδεια της ΑΕΠΙ και όλης της παρεμφερούς κλίκας που έκανε ως τώρα κουμάντο; Εγώ νομίζω ότι στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης και της προόδου, οι καλλιτέχνες πρέπει να φροντίσουν να εξελίσσουν και τη μορφή της τέχνης τους και όχι να ζητούν περισσότερο έλεγχο και καταστολή. Είναι η διαφορά του συντηρητισμού και της προόδου. Κάποτε έλεγαν ότι η αμοιβή του καλλιτέχνης είναι η αναγνώριση και η διάδοση της φήμης του ιδίου και του έργου του. Κάποτε έλεγαν ότι έργο τέχνης είναι το αυθύπαρκτο έργο, που η σχέση του με το δημιουργό έχει λήξει μετά την ολοκλήρωση και παρουσίασή του και που η «προσωπικότητά» του είναι η ουσία. Τώρα πώς και πότε τα ιδανικά του καλλιτέχνης άλλαξαν δεν έτυχε να το μάθω. Ίσως στις σχολές των καλών τεχνών μπήκαν και οικονομικά μαθήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου