Μάχες, διαδηλώσεις, φανατισμός, συμφέροντα, ηθική αυτουργία… χαμένες εξεταστικές, χαμένος χρόνος. Πανεπιστήμια.
Πάντα ήμουν υπέρ της δημόσιας παιδείας. Είναι το σωστό και το δίκαιο όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες να νοιώθουν ότι ο αγώνας τους δεν είναι μάταιος. Είναι ότι καλύτερο να νοιώθουν ότι πληρώνοντας φόρους, δε πληρώνουν τις υπερπολυτελείς λιμουζίνες και κατοικίες των βουλευτών, αλλά τις σπουδές των παιδιών τους. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που με σκληρή δουλειά και θυσίες, προσπαθούν να εξασφαλίσουν στο παιδί τους πρόσβαση στη μόρφωση και τη γνώση. Η πρώτη επιλογή που έχει ένα νέο παιδί τελειώνοντας το λύκειο είναι το πανεπιστήμιο.
Πόσο συνεπείς είναι όμως οι κρατικοί λειτουργοί απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους; Πόσο πετυχημένο είναι το σύστημα αυτό; Πόσο καταρτισμένοι είναι οι επιστήμονες που αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια της Ελλάδας; Σίγουρα οι παράγοντες που επηρεάζουν το αποτέλεσμα είναι πολλοί και επεκτείνονται σε όλη την κοινωνία. Παίζει ρόλο η χρήση του ασύλου από τους πολίτες. Παίζει ρόλο η «αγορά» που περιμένει κάθε Σεπτέμβρη τους νέους φοιτητές, στις πόλεις που έχουν πανεπιστήμια. Παίζει ρόλο η προσωπικότητα του φοιτητή, που για πρώτη φορά ζει μόνος. (Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα παιδιών, που «σκίζονται» να εισαχθούν στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μόνο και μόνο για να διευρύνουν τις ελευθερίες και τον κοινωνικό τους περίγυρο). Παίζει ρόλο η στάση των καθηγητών. Παίζει ρόλο η διαχείριση των χρημάτων των ιδρυμάτων.
Το ζήτημα λοιπόν είναι σύνθετο με βαθιές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Φυσικά το εάν τα πανεπιστήμια είναι κρατικά ή ιδιωτικά είναι τεράστιο θέμα, που έχει η κάθε εκδοχή μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα. Είναι όμως και απολύτως αναγκαίο να ανοίξει επιτέλους αυτό το θέμα, γιατί τα αποτελέσματα ήδη επιβαρύνουν το σύνολο. Καθηγητές που καταχρώνται με διάφορους τρόπους δημόσιο χρήμα, πλήρης αδιαφάνεια στη διαχείριση, απουσία ελέγχου του καθηγητή σε κάθε επίπεδο, απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, ξεπερασμένα ή ανύπαρκτα εργαστήρια, επικίνδυνα κτίρια, παραοικονομικα κυκλώματα … χάος.
Δύσκολα ένα δημόσιο πανεπιστήμιο γίνεται κερδοφόρο. Οπότε οι εκάστοτε κυβερνήτες γλυκοκοιτάν την λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, που μπορούν να δώσουν μια ανάσα σε αυτή την κατεύθυνση.
Γνώμη μου είναι ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει τη λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όπως και να αποκλίσει το ενδεχόμενο, του να μπορεί το ίδρυμα αυτό να προσφέρει ισάξια ή και ανώτερη εκπαίδευση συγκριτικά με τα δημόσια πανεπιστήμια. Κανείς από την άλλη δε μπορεί να αδιαφορήσει για το σύνταγμα, καταργώντας ή ιδιωτικοποιώντας τα υπάρχοντα δημόσια πανεπιστήμια. Συνεπώς μπορεί κάλλιστα να δοθεί μια λύση που να συνδυάζει τις δύο πλευρές προς όφελος της πλειοψηφίας. Ο φανατισμός και η αδιαλλαξία γνωρίζουμε όλοι που έχουν οδηγήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου