Ένα από τα πράγματα που σιχαινόμουν στο στρατό ήταν οι επιδείξεις.
Για κακή μου τύχη όμως υπηρέτησα σε μονάδα επιδείξεων. Εκεί αρκετές φορές έζησα τον κίνδυνο του ατυχήματος κατά την διάρκεια της επίδειξης. Τις φορές που η επίδειξη γινόταν μεταξύ στρατιωτικών καταλάβαινα το νόημα. Εκεί που πραγματικά δε καταλάβαινα το λόγω ήταν όταν κάναμε επιδείξεις για πολίτες. Πέρα ότι δεν ήξεραν τον κίνδυνο που διέτρεχαν, δε καταλάβαινα και το κέρδος που είχαν βλέποντας μια στρατιωτική άσκηση. Νομίζω πως αυτές οι επιδείξεις, που ουσιαστικά είναι ασκήσεις ετοιμότητας, πρέπει να μην έχουν καμία σχέση με τους πολίτες. Εκτός από τον κίνδυνο του ατυχήματος, νομίζω πως είναι κακή επιρροή, ειδικά για ανήλικα παιδιά. Οφείλω εδώ να πω βεβαία, ότι στη μονάδα που ήμουν ποτέ δεν είχαμε παιδιά μέσα στο στρατόπεδο ή στον τόπο που γινόταν η επίδειξη. Στη Γαλλία όμως όπου συνέβη το ατύχημα, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο. Είναι μια κακή επιρροή στα παιδιά η παρακολούθηση πολεμικών ασκήσεων που τα προτρέπει στη βία και την ανάπτυξη δολοφονικών ενστίκτων. Καλύτερα να παρακολουθούν τα μαθήματά τους και να ασχολούνται με τα όπλα (μακάρι ποτέ) όταν θα έχουν αναπτύξει κριτική σκέψη. Η αναπαράσταση της ρίψης μιας χειροβομβίδας για παράδειγμα, στα μάτια ενός παιδιού είναι εντυπωσιακή όσο ένα πυροτέχνημα. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα όπλο που κομματιάζει ανθρώπους καθώς εκρήγνυται, σκορπώντας θάνατο και θλίψη. Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι, είναι θάνατος και τα παιχνίδια με το θάνατο δε βγάζουν ποτέ σε καλό.«Πολεμικά παιχνίδια» με 16 τραυματίες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου