Η λαϊκή αυτή παροιμία μπορεί να χαρακτηρίσει γενικά το μέσο αστό. Τον άνθρωπο που νομίζει ότι κρύβεται μέσα στο πλήθος και γίνεται αόρατος κάθε φορά που η καφρίλα οδηγεί τις πράξεις του. Δεν φτάνει που η Ελλάδα δε ξέρει τι να κάνει τα σκουπίδια των μεγάλων πόλεων, αρνούντε και από πάνω οι αριστοκράτες γαλαζοαίματοι να βοηθήσουν την κατάσταση με τον οποιοδήποτε τρόπο. Δεν ανακυκλώνουν, πετάνε τα πάντα στα σκουπίδια (από μπάζα μέχρι τον παλιό υπολογιστή τους) και όλοι έχουν και παράπονο ή άποψη για την τριτοκοσμική εικόνα της Ελλάδας σε ότι αφορά τα κοινά. Φυσικά αυτή την συμπεριφορά μεταφέρουν και στις παραλίες. Με τη νοοτροπία του «στα αρ…δια μου» ο κάθε κάφρος την στήνει σε μια παραλία και πετάει όπου να ναι τα αποτσίγαρά του, ανάβει όπου γουστάρει φωτιά να ψήσει και να σαβουρώσει τα κοψίδια που κουβάλησε ως εκεί, φυσικά θα πετάξει και τα σκουπίδια του κάπου εκεί γύρω (να μη μυρίζουν και στο αμάξι), θα αφοδεύσει πίσω από τους θάμνους χωρίς να σκεπάσει καν με λίγο χώμα τα προϊόντα του και θα παραστήσει και τον Σουμάχερ στη επιστροφή για το σπίτι του τρέχοντας με 200 σε ένα μποτιλιαρισμένο δρόμο. Όταν όμως ακούει ότι ακόμα λιγότεροι τουρίστες έρχονται στη χώρα δυσανασχετεί. Ναι ρε τους μαλάκες γιατί δεν έρχονται να ξαπλώσουν στις γόπες στην παραλία, να πάρουν χρώμα από τα κάρβουνα στην άμμο, να θαυμάσουν τις σκουπιδοσακούλες στις ρεματιές, να απολαύσουν τη σκατίλα ανάμεσα στα δέντρα και να σκοτωθούν στο δρόμο από τον κ. Τσίπουρο που δοκιμάζει την τελική του αυτοκινήτου του; Γιατί άραγε; Άσε που μπορεί να βουλιάξει το καράβι που τον μεταφέρει ή να καεί από τη φωτιά που έβαλε ο κ. Παχύδερμος στο δάσος για να φάει τα ξίγκια του. Είμαστε οι πιο τυχεροί Ευρωπαίοι σε ότι αφορά τη φυσική ομορφιά της χώρας. Είμαστε όμως και οι πιο άχρηστοι σε ότι αφορά την διαφύλαξη και ανάδειξη της ομορφιάς αυτής.
Τίτλος: Απειλήθηκε δάσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου