Ανθρωποφάγοι

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα ομοσπονδιακό κράτος που το έλεγαν Γιουγκοσλαβία. Σοσιαλιστές γαρ, διέφεραν οι πολίτες του και λόγω τις διαφορετικής κουλτούρας το κράτος τους έγινε η πιο ισχυρή σοσιαλιστική χώρα της Ευρώπης. Μια σφοδρή επίθεση έκανε χωράφι τη χώρα αυτή και όπως ο μανιακός δολοφόνος κομματιάζει το θύμα για να εξαφανίσει τα ίχνη, έτσι εν μέσω τεράστιας προπαγάνδας, το κράτος διαμελίστηκε. Μέσα από όλες τις εκδοχές για τα αίτια του πολέμου στην Γιουγκοσλαβία, υπάρχει μια αντικειμενική αλήθεια. Ξένες προς την χώρα αυτή δυνάμεις, εισέβαλαν και κατέστρεψαν το κράτος αυτό, αφού είχαν σπείρει πριν το σπόρο του πολέμου παντού. Με το δόγμα «πας μη ΝΑΤΟικός, βάρβαρος» σύσσωμα τα στρατεύματα των «δυτικών» έκαναν μια πρωτόγνωρα σφοδρή αεροπορική επίθεση μέχρι να «πείσουν» τους αντιπάλους πως έπρεπε να παραδοθούν. Φυσικά για τα θύματα και τις συνέπειες της επιχειρήσεις αυτής, ουδείς λόγος. Τώρα, 12 χρόνια μετά, με τρόπαιο τον Κάρατζητς, επιθυμεί η δύση να απλώσει την επιρροή της, μετατρέποντας τον πόνο κάποιων ανθρώπων σε φανατισμό. Το σύστημα είναι απλό και λειτουργεί εδώ και χρόνια. Προπαγάνδα, δολιοφθορά, πραξικόπημα ή προβοκάτσια και μετά απελευθέρωση δια της στρατιωτικής επέμβασης. Από το 1945 μέχρι σήμερα η πιο πετυχημένη συνταγή. Δε χάρηκα για την σύλληψη του Κάρατζητς. Θα χαρώ όταν θα αποδοθεί δικαιοσύνη με ίσους όρους για όλους. Κίνα 1945, Κορέα 1950, Γουατεμάλα 1954, Ινδονησία 1958, Κούβα 1959, Κονγκό 1964, Περού 1965, Λάος 1964 – 73, Βιετνάμ 1961 – 73, Καμπότζη 1970, Λίβανο 1983, Ελ Σαλβαδόρ 1980, Νικαράγουα 1980, Λιβύη 1986, Ιράν 1987, Παναμάς 1989, Ιράκ 1991, Σομαλία 1993, Σουδάν 1998, Αφγανιστάν 1998, Γιουγκοσλαβία 1999 κτλ. κτλ. κτλ. Όταν μιλάμε για κατάργηση συνόρων, παγκόσμια ειρήνη, αφοπλισμό και σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν εννοούμε φαντάζομαι υπό αμερικανική σημαία. Εάν λοιπόν πάρουμε θέση υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τότε οι Αμερικανοί πρόεδροι, οι υπουργοί και οι στρατηγοί τούς, δεν είναι εγκληματίες πολέμου, είναι ανθρωποφάγοι. Έχουν βέβαια και συμμάχους που δεν εξαιρούνται καθόλου, αλλά για να κατονομαστούν θα πρέπει να γραφτεί ολόκληρη η σύγχρονη ιστορία. Πριν λοιπόν οι «ανθρωπιστές» γιορτάσουν τη σύλληψη του Κάρατζητς ας αναλογιστούν ποιοι διαφεύγουν τη σύλληψη και ποιών το παιχνίδι παίζουν.

καλό καλοκαίρι

Ώρα για πράξεις και όχι λόγια.

Μάχες, διαδηλώσεις, φανατισμός, συμφέροντα, ηθική αυτουργία… χαμένες εξεταστικές, χαμένος χρόνος. Πανεπιστήμια.

Πάντα ήμουν υπέρ της δημόσιας παιδείας. Είναι το σωστό και το δίκαιο όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες να νοιώθουν ότι ο αγώνας τους δεν είναι μάταιος. Είναι ότι καλύτερο να νοιώθουν ότι πληρώνοντας φόρους, δε πληρώνουν τις υπερπολυτελείς λιμουζίνες και κατοικίες των βουλευτών, αλλά τις σπουδές των παιδιών τους. Δεν είναι λίγοι οι γονείς που με σκληρή δουλειά και θυσίες, προσπαθούν να εξασφαλίσουν στο παιδί τους πρόσβαση στη μόρφωση και τη γνώση. Η πρώτη επιλογή που έχει ένα νέο παιδί τελειώνοντας το λύκειο είναι το πανεπιστήμιο.

Πόσο συνεπείς είναι όμως οι κρατικοί λειτουργοί απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους; Πόσο πετυχημένο είναι το σύστημα αυτό; Πόσο καταρτισμένοι είναι οι επιστήμονες που αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια της Ελλάδας; Σίγουρα οι παράγοντες που επηρεάζουν το αποτέλεσμα είναι πολλοί και επεκτείνονται σε όλη την κοινωνία. Παίζει ρόλο η χρήση του ασύλου από τους πολίτες. Παίζει ρόλο η «αγορά» που περιμένει κάθε Σεπτέμβρη τους νέους φοιτητές, στις πόλεις που έχουν πανεπιστήμια. Παίζει ρόλο η προσωπικότητα του φοιτητή, που για πρώτη φορά ζει μόνος. (Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα παιδιών, που «σκίζονται» να εισαχθούν στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μόνο και μόνο για να διευρύνουν τις ελευθερίες και τον κοινωνικό τους περίγυρο). Παίζει ρόλο η στάση των καθηγητών. Παίζει ρόλο η διαχείριση των χρημάτων των ιδρυμάτων.

Το ζήτημα λοιπόν είναι σύνθετο με βαθιές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Φυσικά το εάν τα πανεπιστήμια είναι κρατικά ή ιδιωτικά είναι τεράστιο θέμα, που έχει η κάθε εκδοχή μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα. Είναι όμως και απολύτως αναγκαίο να ανοίξει επιτέλους αυτό το θέμα, γιατί τα αποτελέσματα ήδη επιβαρύνουν το σύνολο. Καθηγητές που καταχρώνται με διάφορους τρόπους δημόσιο χρήμα, πλήρης αδιαφάνεια στη διαχείριση, απουσία ελέγχου του καθηγητή σε κάθε επίπεδο, απαρχαιωμένες εγκαταστάσεις, ξεπερασμένα ή ανύπαρκτα εργαστήρια, επικίνδυνα κτίρια, παραοικονομικα κυκλώματα … χάος.

Δύσκολα ένα δημόσιο πανεπιστήμιο γίνεται κερδοφόρο. Οπότε οι εκάστοτε κυβερνήτες γλυκοκοιτάν την λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, που μπορούν να δώσουν μια ανάσα σε αυτή την κατεύθυνση.

Γνώμη μου είναι ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει τη λειτουργία ιδιωτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όπως και να αποκλίσει το ενδεχόμενο, του να μπορεί το ίδρυμα αυτό να προσφέρει ισάξια ή και ανώτερη εκπαίδευση συγκριτικά με τα δημόσια πανεπιστήμια. Κανείς από την άλλη δε μπορεί να αδιαφορήσει για το σύνταγμα, καταργώντας ή ιδιωτικοποιώντας τα υπάρχοντα δημόσια πανεπιστήμια. Συνεπώς μπορεί κάλλιστα να δοθεί μια λύση που να συνδυάζει τις δύο πλευρές προς όφελος της πλειοψηφίας. Ο φανατισμός και η αδιαλλαξία γνωρίζουμε όλοι που έχουν οδηγήσει.

Ο «πράσινος» πρόεδρος ή πράσινα άλογα;

Ο πρόεδρος της Βουλής Δ. Σιούφας, δείχνει να ανησυχεί για το περιβάλλον. Με εντολή του οποιαδήποτε ηλεκτρονική αποστολή (e-mail) συνοδεύεται πλέον και με μια περιβαλλοντική παραίνεση: «Δρω γιατί αντιδρώ: Δεν τυπώνω αυτό το e-mail γιατί προστατεύω το περιβάλλον». Η νέα πρωτοβουλία αποσκοπεί στην εξοικονόμηση χαρτιού από την αλόγιστη εκτύπωση των μηνυμάτων που αποστέλλονται ηλεκτρονικά. Στις δράσεις του κ. Σιούφα περιλαμβάνονται η προμήθεια υβριδικών αυτοκινήτων, η τοποθέτηση κάδων με βιοδιασπόμενες σακούλες, η χρήση κάδων ανακύκλωσης, η αλλαγή λαμπτήρων σε όλο το μέγαρο της Βουλής. Καλά όλα αυτά, αλλά πολύ λίγα και κατόπιν εορτής.

Εάν ο κ. Σιούφας σαν υπουργός, ήταν υπουργός αθλητισμού ή οικονομικών, θα ήταν πιο δικαιολογημένος. Ο κ. Σιούφας όμως ήταν υπουργός ανάπτυξης, μετά από μια μακρά πορεία σαν υπουργός. Είχε δηλαδή την εμπειρία και τη δύναμη να συμβάλλει ενεργά στην προστασία του περιβάλλοντος. Θυμίζω πως ακόμα δε μπορεί να κάνει νόμιμα κανείς ούτε οικιακή εγκατάσταση φωτοβολταϊκών μονάδων, τη στιγμή που ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη βιομηχανίες παραγωγής φωτοβολταϊκών. Προτίμησε ο κ. Σιούφας επί υπουργίας του, να είναι πελάτης η Ελλάδα και όχι κατασκευαστής. Προτίμησε να κρατήσει την Ελλάδα πίσω με μια παράξενη αίσθηση της ανάπτυξης και μένω στα απλά, αφού τα «βήματα» προόδου της οικολογίας σε σχέση με την ανάπτυξη όχι μόνο δεν έγιναν, αλλά αγνοήθηκαν επιδεικτικά.

Κρίμα κ. Σιούφα γιατί ενώ μπορούσατε να συντελέσετε θετικά δε το κάνατε και τώρα επιστρέφετε με συστάσεις γραμματειακού χαρακτήρα

Άδεια απο... τη σημαία

Η εταιρία που εμπλέκεται με το διατροφικό σκάνδαλο του ηλιελαίου αγνόησε το νόμο και άρχισε τη λειτουργία της... από μόνη της. Τελικά με εντολή του νομάρχη Μαγνησίας, η αστυνομία σφράγισε εκ νέου το εργοστάσιο. Αντίθετα με την σκληρή στάση του νομάρχη Μαγνησίας, φωνές ακούγονται από το βορρά, που καταγγέλλουν το νομάρχη Θεσσαλονίκης για μείωση προστίμων που έχουν επιβληθεί σε βιομηχανίες, δήμους και εταιρίες για περιβαλλοντικές παραβάσεις.

Πήραν άδεια... μόνοι τους

H τηλεόραση βλάπτει και το περιβάλλον

Το παραδοσιακό χαζοκούτι, εκτός απο τα ήθη και την κοινωνικότητά μας, βλάπτει και το περιβάλλον. Νομίζαμε οτι γλητώσαμε απο την ακτινοβολία τα ματάκια μας αλλά τελικά και η νέα τεχνολογία, κατά τους ειδικούς, είναι επιβλαβής. Η αυξημένη ζήτηση για τηλεοράσεις επίπεδης οθόνης μπορεί να επιβαρύνει το περιβάλλον περισσότερο κι από τους μεγαλύτερους σταθμούς παραγωγής λιθάνθρακα, σύμφωνα με περιβαλλοντολόγους. Οι εταιρείες κατασκευής τέτοιων τηλεοράσεων χρησιμοποιούν ένα αέριο, το τριφθοροξικό άζωτο, που αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιβλαβές για το περιβάλλον, του οποίου η ετήσια παραγωγή έχει φτάσει τους 4.000 τόνους ετησίως, εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης τέτοιων τηλεοράσεων. Το τριφθοροξικό άζωτο είναι 17.000 φορές πιο ισχυρό από το διοξείδιο του άνθρακα, αλλά κανείς δε γνωρίζει ακόμη την ποσότητα του αερίου που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, όπως εξήγησε ο Μάικλ Πράτερ, επικεφαλής περιβαλλοντολογικού ινστιτούτου στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ. Η έρευνα του Πράτερ αποκαλύπτει ότι η παραγωγή του αερίου, παραμένει στην ατμόσφαιρα για 550 χρόνια και αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2009. Αντίθετα με άλλα γνωστά βλαβερά για την ατμόσφαιρα αέρια, όπως το διοξείδιο του άνθρακα, το συγκεκριμένο αέριο δεν περιλαμβάνεται στις ρυθμίσεις του πρωτοκόλλου του Κιότο ή σε άλλες συμφωνίες. Η φετινή παραγωγή του συγκεκριμένου αερίου ισοδυναμεί με 67 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, που σημαίνει ότι οι επιπτώσεις του στο περιβάλλον μπορεί να είναι μεγαλύτερες ακόμη και από τα πιο επιβλαβή αέρια ή τα μεγαλύτερα εργοστάσια παραγωγής λιθάνθρακα.

Όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές

Από παιδί θυμάμαι εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση, πού έδειχνε ένα γλάρο ναυαγοσώστη να δίνει συμβουλές και οδηγίες προς τους λουόμενους παραθεριστές. Και ποιος δε θυμάται το σλόγκαν που έλεγε όλο νόημα κλείνοντας το μάτι στους τηλεθεατές. Ήταν σα να τους έλεγε για να κονομήσουμε από τον τουρισμό μη κάνετε χάλια τις παραλίες. Μια εξίσου πετυχημένη διαφήμιση, έντυπη αυτή τη φορά είναι αυτή της ΗΕLMERA που δείχνει πόσο καιρό χρειάζεται η θάλασσα για να ανακυκλώσει αυτά που πετάμε απερίσκεπτα.

Είναι προνόμιο η αναπηρία;

Είναι γεγονός ότι τις «ευνοούμενες» κοινωνικές ομάδες, το σύνολο τις κοινωνίας τις φθονεί. Επίτηδες τις ονομάζω «ευνοούμενες», ειρωνευόμενος την απάνθρωπη στάση του συνόλου, έναντι των ατόμων με ειδικές ανάγκες και αναπηρία. Πόσες φορές κι αν έχουμε ακούσει παράπονα από ανάπηρους. Συνεχόμενες επιτροπές στα ασφαλιστικά ταμεία προκειμένου να πάρουν αναπηρική σύνταξη, ακόμα και σε περιπτώσεις που η αναπηρία είναι μόνιμη, διαπιστωμένη από τους θεράποντες ιατρούς. Πόσες φορές ακούμε σχόλια σχετικά με τις ειδικές άδειες που μπορούν να πάρουν άτομα με ειδικές ανάγκες, σε αυτοκίνητα, περίπτερα κτλ. Ακόμα και οι θέσεις παρκαρίσματος ή τα καθίσματα στις αστικές συγκοινωνίες δεν παραχωρούνται από τους υγιείς και αρτιμελείς για κάποιο ακατανόητο λόγο. Είναι όμως και το κράτος επηρεασμένο από αυτή την εσφαλμένη νοοτροπία. Λίγες είναι οι περιπτώσεις που όλα τα νομοθετημένα βοηθήματα φτάνουν στους δικαιούχους, που ενδέχεται να μην είναι ενημερωμένοι πλήρως, για την βοήθεια που δικαιούνται να λάβουν. Ακόμα και στα ΚΤΕΛ, τα άτομα με αναπηρία είναι πλέον αναγκασμένα να πληρώνουν κανονικό εισιτήριο. Σίγουρα δε ζούμε σε ένα κόσμο όμορφο αγγελικά πλασμένο, είναι όμως απαραίτητο τη δύσκολη ζωή του αναπήρου να την κάνουμε ανυπόφορη; Ας έχουμε όλοι υπόψη μας όμως, πως η αναπηρία μπορεί να τύχει σε όλους μας. Ας νοιαστούμε λίγο και για τους ανθρώπους λοιπόν, που μερικές φορές και τα λίγα μπορεί να είναι πολλά. Δεν είναι ανάγκη να γίνουμε κτήνη για να επιβιώσουμε, όπως δεν είναι ανάγκη είτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, είτε οι διοικητές τους να γίνονται εχθρικοί και εμπαθείς.

Οργή για τις κάρτες αναπήρων

Το πόσιμο νερό δέν ανήκει σε κανέναν

Αφιερωμένη η καταχώριση της unicef, σε όλους και όλες που πλένουν τα τσιμέντα με το πόσιμο νερό του δυκτίου και προσπαθούν να δροσίσουν τα σπίτια τους με τα λάστιχα. Το πόσιμο νερό δεν είναι ανεξάντλητο και δεν ανήκει σε κανέναν.

Καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε

Η λαϊκή αυτή παροιμία μπορεί να χαρακτηρίσει γενικά το μέσο αστό. Τον άνθρωπο που νομίζει ότι κρύβεται μέσα στο πλήθος και γίνεται αόρατος κάθε φορά που η καφρίλα οδηγεί τις πράξεις του. Δεν φτάνει που η Ελλάδα δε ξέρει τι να κάνει τα σκουπίδια των μεγάλων πόλεων, αρνούντε και από πάνω οι αριστοκράτες γαλαζοαίματοι να βοηθήσουν την κατάσταση με τον οποιοδήποτε τρόπο. Δεν ανακυκλώνουν, πετάνε τα πάντα στα σκουπίδια (από μπάζα μέχρι τον παλιό υπολογιστή τους) και όλοι έχουν και παράπονο ή άποψη για την τριτοκοσμική εικόνα της Ελλάδας σε ότι αφορά τα κοινά. Φυσικά αυτή την συμπεριφορά μεταφέρουν και στις παραλίες. Με τη νοοτροπία του «στα αρ…δια μου» ο κάθε κάφρος την στήνει σε μια παραλία και πετάει όπου να ναι τα αποτσίγαρά του, ανάβει όπου γουστάρει φωτιά να ψήσει και να σαβουρώσει τα κοψίδια που κουβάλησε ως εκεί, φυσικά θα πετάξει και τα σκουπίδια του κάπου εκεί γύρω (να μη μυρίζουν και στο αμάξι), θα αφοδεύσει πίσω από τους θάμνους χωρίς να σκεπάσει καν με λίγο χώμα τα προϊόντα του και θα παραστήσει και τον Σουμάχερ στη επιστροφή για το σπίτι του τρέχοντας με 200 σε ένα μποτιλιαρισμένο δρόμο. Όταν όμως ακούει ότι ακόμα λιγότεροι τουρίστες έρχονται στη χώρα δυσανασχετεί. Ναι ρε τους μαλάκες γιατί δεν έρχονται να ξαπλώσουν στις γόπες στην παραλία, να πάρουν χρώμα από τα κάρβουνα στην άμμο, να θαυμάσουν τις σκουπιδοσακούλες στις ρεματιές, να απολαύσουν τη σκατίλα ανάμεσα στα δέντρα και να σκοτωθούν στο δρόμο από τον κ. Τσίπουρο που δοκιμάζει την τελική του αυτοκινήτου του; Γιατί άραγε; Άσε που μπορεί να βουλιάξει το καράβι που τον μεταφέρει ή να καεί από τη φωτιά που έβαλε ο κ. Παχύδερμος στο δάσος για να φάει τα ξίγκια του. Είμαστε οι πιο τυχεροί Ευρωπαίοι σε ότι αφορά τη φυσική ομορφιά της χώρας. Είμαστε όμως και οι πιο άχρηστοι σε ότι αφορά την διαφύλαξη και ανάδειξη της ομορφιάς αυτής.

Τίτλος: Απειλήθηκε δάσος

H αλήθεια θα λάμψει… στο δικαστήριο;

Έχω βαρεθεί να ακούω, μετά τον θόρυβο που ξεσπάει έπειτα από ένα σκάνδαλο, ότι η υπόθεση έχει πάει στη δικαιοσύνη. Αυτό κάνει μεν την κυβέρνηση να φαίνεται πως αντιδρά άμεσα, αλλά επί της ουσίας υπεκφεύγει της πολιτικής της ευθύνης και μεταθέτει την λύση στην δικαιοσύνη. Μέχρι να εκδικαστεί η υπόθεση, το θέμα ή θα έχει ξεχαστεί ή τουλάχιστο θα έχει «ξεθυμάνει». Έτσι όλοι κάνουν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Η «παρέα» του σκανδάλου στο υπουργείο Πολιτισμού αποδείχθηκε «καθαρή». Η αλήθεια έλαμψε. Παρά τις ύποπτες αυτοκτονίες, τα τεράστια «μαύρα» ποσά και τις σκιώδεις δοσοληψίες, όλοι ήταν αθώοι. Ποιο σκάνδαλο; COSMOTE-Γερμανός; Οι κουμπάροι; Η ΔΕΗ; Η SIEMENS; Κάθε μέρα βγαίνει στη φόρα και μια βρώμικη ιστορία που εμπλέκει τον πολιτικό κόσμο με την παρανομία. Την διαφθορά του πολιτικού κόσμου θα ελέγξει η δικαιοσύνη; Πώς; Και το σύστημα τώρα θα είναι: αποδείξτε στο δικαστήριο αν είμαστε κλέφτες; Ε αυτό και αν είναι μαφιόζικη τακτική. Ο κ. Παυλόπουλος είπε πως η Ν.Δ. είναι η κυβέρνηση της αποκάλυψης. Με τα σημεία και τα τέρατα που συμβαίνουν δεν έχω παρά να συμφωνήσω πως αυτή η κυβέρνηση έχει όντως προφητευθεί στην αποκάλυψη του Ιωάννη
Δίωξη κατά Π. Βουρλούμη για την εξαγορά της «Γερμανός»

«Εφιάλτες» κάνουν «πάρτι» με τις προμήθειες του ΟΣΕ

Χαρίζει στη Ζίμενς, τα παίρνει από τους καταναλωτές!

«Παγώνει» το σκάνδαλο, «ζεσταίνεται» ο Κουκοδήμος

Είναι πολλά τα λεφτά... πού πήγαν;

Ευχές για καλό καλοκαίρι

Πολλές φορές ανατρέχοντας στην ελληνική νομοθεσία, έχω μείνει άναυδος με την πληρότητα, την σαφήνεια και ορθότητα της διατύπωσης του νόμου. Ειδικά σε ότι αφορά τις συνθήκες εργασίας, ο νομοθέτης προστατεύει τον εργαζόμενο, σχεδόν απόλυτα. Με την ίδια έκπληξη διάβασα τις Οδηγίες για την αποφυγή της Θερμικής Καταπόνησης στην Εργασία

Το συμπέρασμα λοιπόν στο οποίο καταλήγω είναι ότι η νομοθετική εξουσία τα πάει σε γενικές γραμμές καλά, σε αντίθεση με την εκτελεστική που πάσχει οικτρά. Είναι το αρχαίο πρόβλημα της διαφοράς θεωρίας-πράξης. Είθε λοιπόν όλοι μαζί γνωρίζοντας τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις μάς να φτιάξουμε μια δίκαιη κοινωνία που να μπορεί κανείς να επιβιώνει αξιοπρεπώς χωρίς να τον εξαπατούν και χωρίς να εξαπατά με τη σειρά του. Αμήν

Το μάρμαρο ποιος το πληρώνει;

Ακούγονται πολλά, λέγονται πολλά, κρύβονται πολλά και φανταζόμαστε όλοι ακόμα περισσότερα. Siemens. Τι είναι η Siemens; Πόσο έχει ήδη κοστίσει στον Ελληνικό λαό ο χρηματισμός των πολιτικών; Πόσο θα του κοστίσει μέχρι να βρεθεί μία άκρη στο κουβάρι αυτής της ιστορίας; Τι θα έχει συμβεί μέχρι τότε στη χώρα; Τελικά όλο αυτό το χρήμα θα μπει ποτέ ξανά στα ταμεία του κράτους;

Η Siemens, για όσους τυχαίνει να μη γνωρίζουν, είναι μία πανίσχυρη εταιρία που καταλαμβάνει περίοπτη θέση στο διεθνή χώρο. Θα κουράσω έτσι και προσπαθήσω να αναφέρω τα αντικείμενα που καλύπτει η εταιρία. Η Ελλάδα είναι σαν μια τελεία μέσα σε ένα τηλεφωνικό κατάλογο συγκριτικά με την Siemens. Έκανε όμως επενδύσεις η εταιρία στην Ελλάδα και για χρόνια συνδέοντας το όνομά της με την γνωστή γερμανική ποιότητα.

Είναι δύσκολο να πιστέψω πως η Siemens πήγε να διαφθείρει τους Έλληνες πολιτικούς. Μάλλον αρκετός κόσμος, μεταξύ αυτών και πολιτικοί, προσπάθησαν να αποσπάσουν χρήματα από τον κατασκευαστικό γίγαντα. Το χρήμα «έρεε» έμμεσα ή άμεσα από την εταιρία προς τη χώρα και κάποιοι (όπως φαίνεται όχι λίγοι), είτε παράνομα είτε νομότυπα, το «εκτρέψανε» προς ίδιο όφελος. Το πόσα ήταν τα χρήματα αυτά και ποιοι τα πήραν και πού πήγαν, είναι πολιτικό θέμα που αφορά την Ελλάδα και όχι τη Siemens. To λέω αυτό, γιατί με όσα λέγονται, δίδεται μια εντύπωση πως η εταιρία διαφθείρει την ελληνική κοινωνία.

Όσο όμως κρατά αυτός ο θόρυβος, οι φωνές για τα λοιπά θέματα στη χώρα καλύπτονται. Έτσι επιβεβαιώνεται το ρητό: «ενός κακού μύρια έπονται». Για τις συνέπειες αυτής της ιστορίας μέχρι σήμερα λέγονται πολλά, για τις συνέπειες από εδώ και πέρα θα μιλήσει κανείς; Για να το πω και απλά, τα χρήματα μπορούν να έρθουν πίσω στο κράτος ή απλά κάνουμε παιχνίδι που καλύπτει όλα τα άλλα προβλήματα; Και για να το πω ακόμα πιο απλά. Αν η αξιοπιστία αρκετών βουλευτών έχει «πεθάνει», ο ελληνικός λαός θα πληρώσει και το μάρμαρο;

ΓΣΕΕ: Αποκλείστε τη Siemens από τους διαγωνισμούς...
Αγωνιούν οι εργαζόμενοι στη Siemens

Πού πάμε, που λέγανε οι παλαιοί, πού βαδίζουμε;

Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις, μου έλεγε πάντα ο πατέρας μου, οπότε πριν αποφασίσεις για κάτι να έχεις δει και τις δυο πλευρές, αλλιώς δε μπορείς να ξέρεις. Εγώ πάλι νέος και ενθουσιώδης βιαζόμουνα να δω μια πρόοδο μια αλλαγή και στην νεανική μου ορμητικότητα επάνω, έκρινα κάποια πράγματα μονόπλευρα.

Αυτός ο πρόλογος έχει σχέση με τον προβληματισμό μου για την λήψη αποφάσεων και με την δημιουργία απόψεων. Πίστευε γενικά (το ευρύ κοινό) πως η παγκοσμιοποίηση είναι καλό πράγμα, για παράδειγμα. Θα φέρει σε επαφή τις κουλτούρες, θα μειώσει τα συμπτώματα του ρατσισμού, θα ενώσει όλους τους ανθρώπους κάτω από μια παγκόσμια ειρήνη. Σα παιδική ζωγραφιά από αθώο χεράκι που μόνο την αγάπη ξέρει. Κάποιοι κακόπιστοι όμως, έλεγαν πως η παγκοσμιοποίηση θα αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των κοινωνιών και θα οδηγήσει σε εξάντληση των φυσικών πόρων της γης. Πώς όμως;

Η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν η «διαφήμιση» που βλέπαμε με τα παιδάκια της Αφρικής να τρέχουν και να παίζουν γεμάτα ευτυχία. Η παγκοσμιοποίηση είχε ως στόχο τον έλεγχο της παγκόσμιας παραγωγής. Ότι παράχθηκε, καταχωρήθηκε ως προς την ποιότητα, τη χώρα παραγωγής και φυσικά την τιμή του. Σταδιακά οι οικονομίες των μικρών χωρών, όπως και οι μικρές παραγωγικές μονάδες εξαλείφθηκαν και ενσωματώθηκαν είτε σε πολυεθνικές, είτε σε διακρατικές οικονομικές ενώσεις. Αυτό διευκόλυνε ακόμα πιο πολύ την παγκόσμια τράπεζα και τα τραστ που τη χρηματοδοτούν, να ελέγξουν πλήρως όχι μόνο την παραγωγή αλλά την οικονομία διεθνώς. Έτσι γίνεται, κάποιες παραγωγικές δυνάμεις να παράγουν πολύ και να κερδίζουν πολύ λίγα σε αντίθεση με άλλες που παράγουν λίγο ή τίποτα και κερδίζουν πάρα πολλά.

Η ιδέα της παγκοσμιοποίησης έδειξε και την άλλη της όψη. Μια όψη που συγκεντρώνει την οικονομική ισχύ σε λίγες μικρές κοινωνικές ομάδες, αφήνοντας οικονομικά εξαρτώμενες και με πτωτική εισοδηματική τάση τις μεγάλες και πολυπληθείς. Η τιμή του ανανά για παράδειγμα δεν εξαρτάτε από την «καλή χρονιά» της παραγωγής αλλά από την τιμή του στο χρηματιστήριο. Συνεπώς το «νέο μοντέλο» της οικονομίας μπορεί να πετάει στα σκουπίδια τη μισή παραγωγή ανανά, για να μην πέσει η τιμή του (!!!) άσχετα εάν μπορεί να συμβάλει η ποσότητα αυτή ενάντια στην πείνα.

Αυτό το ιδεολόγημα, με χαρακτήρα «αποικιακού επεκτατισμού», δεν έχει νόημα εάν τα προϊόντα δεν καταλήγουν στην διεθνή αγορά. Έτσι, για παράδειγμα, ένα ακτινίδιο πάει στην Αγγλία με το αεροπλάνο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η παγκοσμιοποίηση βασίζεται στα μέσα μεταφοράς. Έτσι λοιπόν αφού όλα τα προϊόντα, στο δόγμα του καταναλωτισμού, πρέπει να μεταφερθούν όπου «χρειαστεί», καταλαβαίνει κανείς ότι δαπανώνται μεγάλα ποσά ενέργειας.

Η ειρωνεία σε αυτό το σύστημα είναι ότι επειδή η τιμή ενός προϊόντος είναι μεγαλύτερη οπουδήποτε εκτός από τον τόπο που παράγεται, παρατηρούμε σε περιοχές να έχουν έλλειψη στο προϊόν που παράγουν (!) αφού η εξαγωγή του συμφέρει πιο πολύ. Η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε λογική. Αυξάνουμε την παραγωγή, με όποιο κόστος, προκειμένου να καλυφθούν οι ανάγκες της αγοράς. Εδώ δημιουργείτε ένα τεράστιο πρόβλημα, η εξάντληση των φυσικών πόρων της γης. Ξοδεύουμε πολύ νερό, πολλά καύσιμα και τελικά το μοντέλο της αφθονίας και του εξωτισμού προς πάσα κατεύθυνση (παγκοσμιοποίηση), αποδεικνύεται όχι μόνο ελλειμματικό αλλά επιζήμιο.

Το θέμα είναι όμως έχοντας δει και τις δύο όψεις κανείς, τι στάση κρατάει;

Τι άποψη διαμορφώνει και ποια γνώμη σχηματίζει; Οι διαφημιστές από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι ιδιοκτήτες από τα τραστ, τα στελέχη των τραπεζών και φυσικά οι σύγχρονοι διαφωτιστές, θα βγουν και θα ζητήσουν συγγνώμη; Όχι. Θα μας χώσουν όλους στον τάφο, ελπίζοντας ως το τέλος ότι έκαναν το σωστό. Αξίζει να ακολουθούμε μια χούφτα αρχηγούς που ξέρουμε ότι κάνουν λάθος;

Νομίζω πως στην ιστορία με την Εύα το μήλο και το φίδι, έγινε σκόπιμα μια αλλαγή. Η κανονική ιστορία έχει ως εξής: Ο διάβολος (τεμπέλης και ατάλαντος) μεταμορφώθηκε σε φίδι ξεγέλασε την Εύα τις έφαγε το μήλο και ο Θεός τα πήρε και της είπε: καλά ρε σας έδωσα όλα τα καλά και εσείς ταΐζετε τα φίδια;

Μαφία τυριού

Μοτσαρέλλα, γκοργκοντζόλα και άλλα τυριά αποκαλύφθηκε πως ήταν μερικώς ... σάπια ! Τέσσερεις εταιρίες ιδιοκτησίας ενός Σικελού επιχειρηματία ανακύκλωσαν 11 χιλιάδες τόνους σάπιου τυριού τα δύο τελευταία χρόνια και στη συνέχεια το διέθεταν ξανά στην αγορά κερδίζοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ.

Νέο διατροφικό σκάνδαλο με έντεκα χιλιάδες τόνους τυριού στην Ευρώπη

Προϊόν η τέχνη;

Από τη στιγμή που η τέχνη υποστηρίζει την ιδιοκτησία παύει να είναι έκφραση και γίνεται προϊόν. Και από τη στιγμή που γίνεται προϊόν παύει να είναι τέχνη. Όσο και αν δεν αρέσει αυτό στους εμπόρους, ο ήχος και το φως δεν φυλακίζονται. Κρίμα που οι κύριοι αυτοί, ενώ εκμεταλλεύτηκαν για αρκετό καιρό την διαφορά της τεχνογνωσίας με το «ευρύ κοινό», βγάζοντας χρήματα, ορίζουν την ανταλλαγή σαν πειρατεία. Υπολογίζουν τα διαφυγόντα κέρδη σα ζημιά και όχι σαν κέρδος υπέρ αυτών που δεν είχαν τη δυνατότητα παλιότερα να ακούν τη μουσική που επιλέγουν. Είναι δηλαδή το σωστό να κερδίζουν οι εταιρίες και οι μεγαλοπαραγωγοί από το χαρτζιλίκι του έφηβου που τώρα μπορεί να συμμετέχει στην τέχνη δωρεάν; Είναι το σωστό να μη μπορεί να εκδώσει ο «άγνωστος» καλλιτέχνης τη δουλειά του χωρίς την άδεια της ΑΕΠΙ και όλης της παρεμφερούς κλίκας που έκανε ως τώρα κουμάντο; Εγώ νομίζω ότι στα πλαίσια της ελευθερίας της έκφρασης και της προόδου, οι καλλιτέχνες πρέπει να φροντίσουν να εξελίσσουν και τη μορφή της τέχνης τους και όχι να ζητούν περισσότερο έλεγχο και καταστολή. Είναι η διαφορά του συντηρητισμού και της προόδου. Κάποτε έλεγαν ότι η αμοιβή του καλλιτέχνης είναι η αναγνώριση και η διάδοση της φήμης του ιδίου και του έργου του. Κάποτε έλεγαν ότι έργο τέχνης είναι το αυθύπαρκτο έργο, που η σχέση του με το δημιουργό έχει λήξει μετά την ολοκλήρωση και παρουσίασή του και που η «προσωπικότητά» του είναι η ουσία. Τώρα πώς και πότε τα ιδανικά του καλλιτέχνης άλλαξαν δεν έτυχε να το μάθω. Ίσως στις σχολές των καλών τεχνών μπήκαν και οικονομικά μαθήματα.

Απειλούν με γενική απαγόρευση κάθε μουσικού έργου

Ο.τεΣ.ιδηρόδρομοΕ.χουμε

Κάποτε είχα διαβάσει για έναν κοσμοπολίτη τύπο, που έκρινε το επίπεδο μιας χώρας από το σιδηρόδρομό της. Φαντάζομαι ότι η κριτική του για την Ελλάδα δε θα ήταν η καλύτερη, αφού όχι μόνο δεν έχουμε αντίστοιχα τρένα με αυτά της Ευρώπης, όχι μόνο συχνά δρομολόγια δεν έχουμε, όχι μόνο αποκλεισμένες περιοχές από σιδηρόδρομο έχουμε, αλλά κόβονται και δρομολόγια που εξυπηρετούν πάρα πολύ κόσμο για λόγους... ανοργανωσιάς. Είπαμε να πουληθούν κάποιοι οργανισμοί γιατί δε μπορεί το κράτος να τους χρηματοδοτήσει. Σιγά σιγά όμως βλέπω το κράτος να πουλάει τα πάντα, γιατί δε μπορεί να διοικήσει. Ντροπή.
Κόβει δρομολόγια ο ΟΣΕ γιατί ξέμεινε από... τροχούς

Μήπως ο υπουργός έχει δίκαιο;

Οι πλοίαρχοι λένε ότι ο υπουργός κάνει δηλώσεις εν θερμώ. Ο υπουργός λέει ότι οι ποινές προς τους παραβάτες πρέπει να γίνουν πιο αυστηρές και η αξιολόγηση τους ετήσια. Η αλήθεια είναι ότι από μόνοι τους οι πλοίαρχοι έπρεπε να προτείνουν μέτρα για να αποκατασταθεί η φήμη και το κύρος τους. Φυσικά ο υπουργός έδωσε μια «εύκολη» λύση κυρίως γιατί σκέφτηκε (δικαίως) την αντίδραση του κόσμου που ταξιδεύει με πλοίο και φυσικά τις επιπτώσεις του ατυχήματος στο Θεόφιλος, στον τουρισμό. Δεν είναι όμως και λίγα τα περιστατικά τα τελευταία χρόνια. Εγώ είμαι στεριανός και δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τους λόγους των ατυχημάτων. Δε ξέρω εάν τα πλοία είναι παλιά ή αν ο πλοίαρχος κάνει λάθος. Ξέρω ότι οι ψυχές που μεταφέρονται αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής και από εκεί πρέπει να ξεκινάμε και εκεί να καταλήγουμε.

Από ανθρώπινο λάθος στην ξέρα

Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι

Ένα από τα πράγματα που σιχαινόμουν στο στρατό ήταν οι επιδείξεις.

Για κακή μου τύχη όμως υπηρέτησα σε μονάδα επιδείξεων. Εκεί αρκετές φορές έζησα τον κίνδυνο του ατυχήματος κατά την διάρκεια της επίδειξης. Τις φορές που η επίδειξη γινόταν μεταξύ στρατιωτικών καταλάβαινα το νόημα. Εκεί που πραγματικά δε καταλάβαινα το λόγω ήταν όταν κάναμε επιδείξεις για πολίτες. Πέρα ότι δεν ήξεραν τον κίνδυνο που διέτρεχαν, δε καταλάβαινα και το κέρδος που είχαν βλέποντας μια στρατιωτική άσκηση. Νομίζω πως αυτές οι επιδείξεις, που ουσιαστικά είναι ασκήσεις ετοιμότητας, πρέπει να μην έχουν καμία σχέση με τους πολίτες. Εκτός από τον κίνδυνο του ατυχήματος, νομίζω πως είναι κακή επιρροή, ειδικά για ανήλικα παιδιά. Οφείλω εδώ να πω βεβαία, ότι στη μονάδα που ήμουν ποτέ δεν είχαμε παιδιά μέσα στο στρατόπεδο ή στον τόπο που γινόταν η επίδειξη. Στη Γαλλία όμως όπου συνέβη το ατύχημα, προφανώς δεν ισχύει το ίδιο. Είναι μια κακή επιρροή στα παιδιά η παρακολούθηση πολεμικών ασκήσεων που τα προτρέπει στη βία και την ανάπτυξη δολοφονικών ενστίκτων. Καλύτερα να παρακολουθούν τα μαθήματά τους και να ασχολούνται με τα όπλα (μακάρι ποτέ) όταν θα έχουν αναπτύξει κριτική σκέψη. Η αναπαράσταση της ρίψης μιας χειροβομβίδας για παράδειγμα, στα μάτια ενός παιδιού είναι εντυπωσιακή όσο ένα πυροτέχνημα. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα όπλο που κομματιάζει ανθρώπους καθώς εκρήγνυται, σκορπώντας θάνατο και θλίψη. Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι, είναι θάνατος και τα παιχνίδια με το θάνατο δε βγάζουν ποτέ σε καλό.

«Πολεμικά παιχνίδια» με 16 τραυματίες

Καλό και το 4%

Πέρα από τα τεράστια κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών και τους φοβερούς ιατρικούς επισκέπτες που ταΐζουν φάρμακα εδώ και δεκαετίες τους ασθενείς (χωρίς να είναι σαφές ότι τους βοηθάν τα φάρμακα αυτά), είδαμε και ένα καλό. Είναι αυτό που λέει ο λαός «από το ολότενα καλή και η Παναγιώτενα». Εδέησαν να δώσουν και κάνα φράγκο στα ταμεία που είναι τα «μαγαζιά» τους τόσα χρόνια.

Το 4% της τιμής των φαρμάκων θα καταβάλλουν οι εταιρείες

1.374.000.000 ευρώ

To Γ ΚΠΣ θα μας σώσει. Δε ξέρω τι λέει το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωπαϊκή ένωση, αλλά τα λεφτά είναι πολλά και τα έχομε ανάγκη. Μένει να δούμε πώς θα αξιοποιηθούν τα χρήματα αυτά. Η κοινοτική συνδρομή αφορά επιχειρησιακά προγράμματα που παρατάθικαν μέχρι το 2009. Ελπίζω να απορροφιθούν και να αξιοποιηθούν γόνιμα και να μη εκταμιευθούν απλά για να πάνε στις τσέπες ολίγων επιτήδειων.
Ανάσα από τα κονδύλια του Γ΄ ΚΠΣ για τον φετινό προϋπολογισμό