Ποτέ δε συμπάθησα το ΠΑΣΟΚ. Ναι ήταν η διαφυγή από τη δεξιά, αλλά απείχε πολύ από το προοδευτικό κόμμα που νομίζω πως έχει ανάγκη η Ελλάδα. Ξαφνικά όμως ο κ. Γιώργος Παπανδρέου ξυπνάει. Κάνει μια καταπληκτική ομιλία στη βουλή υπέρ της συνθήκης της Λισαβόνας, (κυρίως πετυχημένη κριτική στον πρωθυπουργό για την ανύπαρκτη ευρωπαϊκή του υπόσταση) και αμέσως μετά ξορκίζει το παλιό ΠΑΣΟΚ και ζητά από τον κ. Σημίτη να απομακρυνθεί από την κοινοβουλευτική ομάδα. Καλή αρχή αν και λίγο καθυστερημένη. Ο μόνος τρόπος για να εμπιστευθεί ξανά ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ το κόμμα του, είναι να απομακρύνει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τα στελέχη που είχαν σχέση με τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις. Πολλοί πολεμάνε το πολιτικό προφίλ του κ. Παπανδρέου ακριβώς γιατί ο ίδιος δεν σηκώνει το γάντι και μένει αμέτοχος στη μάχη των εντυπώσεων και της λασπολογίας. Η αλήθεια είναι ότι φοβάται ο πρόεδρος να κρατήσει τη στάση που οι προοδευτικοί περιμένουν από αυτόν. Φοβάται κάθε φορά που ακούει τη φράση: «το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα εξουσίας». Φοβάται να αλλάξει ριζικά το ΠΑΣΟΚ γιατί δεν εμπιστεύεται τις προοδευτικές δυνάμεις της παράταξής του. Φοβάται ότι εάν αλλάξει η συνταγή, το αποτέλεσμα θα είναι χειρότερο. Φοβάται να πετάξει έξω από το κόμμα τους «κομματάρχες» που δρουν ψηφοθηρικά, με τρόπους της εποχής της μεταπολίτευσης. Είναι όμως το κρίσιμο σημείο τώρα που πρέπει να αποφασίσει ο κ. Παπανδρέου εάν θέλει να ηγείται μιας πράσινης δεξιάς ή εάν θέλει να ενωθεί με τις προοδευτικές δυνάμεις. Οι προοδευτικές δυνάμεις ακόμα κοιτάνε με μισό μάτι το ΠΑΣΟΚ που δεν έχει αυτοκαθαρθεί, και αυτή είναι η αιτία της διπλής ήττας. Σκόπιμα ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Σημίτης όπως και αρκετοί παλαιοί «πετυχημένοι» βαρόνοι του ΠΑΣΟΚ μέμφονται τον πρόεδρό τους και του αποδίδουν την κατηγορία του «looser». Ο λόγος όμως που έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές δεν ήταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Ήταν ο φόβος του να αποβάλει το οπισθοδρομικό και αναχρονιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, που επί της ουσίας είναι και το μόνο που βάλλει εναντίων του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου