Αχ αυτή η άνοιξη

1η Μαΐου. Άνοιξη. Αναγέννηση της φύσης. Φουσκώνουν τα στήθη από ευεξία. Το χαρούμενο κλίμα δίνει και ένα αίσθημα ελπίδας και αισιοδοξίας. Έτσι και το εργατικό κίνημα βρίσκει το κουράγιο παρά τις αντιξοότητες και βγαίνει στο δρόμο να φωνάξει, να διεκδικήσει. Στα μάτια όλων όμως υπάρχει η απογοήτευση. Άκουγα το πρωί στη συγκέντρωση: «Είμαστε λίγοι στη συγκέντρωση», «άντε κάθε χρόνο τα ίδια», «καλά η Παλαιστίνη τώρα πού κολλάει;», «που είναι οι πορεία ρε παιδιά;», «Κώστα, πάμε για κάνα τσίπουρο;» και πιο μπροστά κάτω από τον ομιλητή… μάτια στο πάτωμα καρφιά που λέει και το τραγούδι. Έσπασε ο τσαμπουκάς των διαδηλωτών αφενός πήγαν και για πικ-νικ οι περισσότεροι και έτσι η 1η του Μάη έγινε αργία από απεργία. Αυτό που θέλω να πω είναι πως δε συμμετέχουμε σε μαζικές κινητοποιήσεις και δεν πιστεύουμε στη χρησιμότητα των διαδηλώσεων. Νομίζουμε ότι είναι μάταιο. Σκεφτόμαστε ότι θα παν άλλοι για μας. Αν όμως αυτοί οι άλλοι πετύχουν κάποια κατάκτηση την καρπώνονται όλοι. Τώρα τελευταία βέβαια δεν έχει πετύχει και πολλά το εργατικό κίνημα. Μήπως γιατί η συμμετοχή μειώθηκε δραματικά; Άντε και του χρόνου λοιπόν και είθε ο Θεός να μας δώσει αύξηση, γιατί το αφεντικό αποκλείεται.