ΓΙατί;

Ασάφεια, γενικότητες νουθεσίες και υποσχέσεις συνθέτουν τον πολιτικό λόγο της κυβέρνησης τον τελευταίο καιρό. Δυστυχώς τα γεγονότα προλαβαίνουν την Ελληνική κοινωνία που αθωράκιστη και απροετοίμαστη, περνάει ίσως μια απο τις μεγαλύτερες οικονομικές κρίσεις. Η εικόνα της πλήρους αποδιοργάνωσης είναι φανερή σε όλα τα επίπεδα. Τα νοικοκυριά είναι χρεωμένα και κάποιοι «ειδήμονες» λένε «ναι, αλλά όχι υπερχρεωμένα». Η ενεργειακή κρίση στην Ελλάδα είναι ήδη πραγματικότητα (καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έμεινε από καύσιμα ή είχε black out). Οι τιμές στην αγορά φανερώνουν την αδυναμία των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων να υπάρξουν πλέον. Η ανεργία έχει αναγκάσει μεγάλο μέρος του νέου εργατικού δυναμικού να εργάζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, ανασφάλιστο και εκτός ωραρίου.

Ασκεί μια διαπιστωτική αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ ενώ ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α κάνει επίδειξη χαρακτηρισμών και όχι προτάσεων. Αμήχανος ο πολιτικός κόσμος ευημερεί, με μια μερίδα ολίγων, σε βάρος ενός λαού του οποίου τα αντανακλαστικά δε λειτουργούν αποτελεσματικά. Οι κεφαλαιοκράτες έχουν πλέον και τα κλειδιά στο δημόσιο τομέα και ανενόχλητοι απομυζούν το δημόσιο χρήμα και έμμεσα και άμεσα.

Απόγνωση και απελπισία μαστίζει τα μεγάλα αστικά κέντρα, με τον πληθυσμό τους να έχει πέσει σε ομηρία λόγω ανέχειας. Τα πήραν όλα. Αρχικά το χρηματιστήριο, έπειτα οι τράπεζες και τώρα επιβουλεύονται και τα κέρματα που έχει στην τσέπη ο μέσος αστός. Όλοι ρωτούν γιατί;

Οι παλιότεροι ξέρουν γιατί και σιωπούν. Είναι συνένοχοι. Την εποχή που τα λεγόμενα «ευρωπαϊκά πακέτα» γίνονταν εξοχικά για κάποιους και μίζες για κάποιους άλλους, την εποχή που ο «κομπιναδόρος» ήταν σχεδόν νόμιμο επάγγελμα, την εποχή που η καταβολή των ασφαλίστρων ήταν «κοροϊδίστικα» λεφτά, την εποχή που το ρουσφέτι και το βόλεμα στη θεσούλα του Δημοσίου ήταν ευσεβής πόθος, την εποχή που η ανάπτυξη ενώ έπρεπε να συμβεί δε συνέβη, δεν αντέδρασε κανείς. Τώρα που το διεφθαρμένο κουφάρι του κράτους καταρρέει από την αποσύνθεση και αναβλύζουν από αυτό σαν σκουλήκια και δυσοσμία οι συνέπειες τώρα διερωτόμαστε γιατί; Γιατί όταν έπρεπε να σταθούμε στα πόδια μας δε το πράξαμε μας άρεσε η καρέκλα και τώρα παραδίνουμε στη νέα γενιά ένα κράτος χωρίς επαρκή πρωτογενή παραγωγή, χωρίς υποδομές, υπερχρεωμένο και μια κοινωνία χωρίς συνοχή, αξίες και ιδανικά. Τα αποτελέσματα της υποκουλτούρας και της αποβλάκωσης έφεραν τη χώρα ως εδώ. Πόσο πιο χαμηλά πρέπει να πέσουμε για να αντιδράσουμε; Μήπως τελικά δεν είμαστε και τόσο περήφανος λαός;