Ακόμα και στα πιο όμορφα παραμύθια κάποτε έρχεται ένα τέλος. Αναζητάμε όλοι αυτόν που μπορεί να πει ένα παραμύθι δίχως τέλος, αλλά η αλήθεια δε μπορεί να κρυφτεί. Έτσι και στα ψέματα των ελληνικών κυβερνήσεων, στα οποία έχουμε επαναπαυθεί, ήρθε μοιραία ένα τέλος.. Κάποια στιγμή τα «τερτίπια» και τα «φτιασίδια» χαλάνε και φανερώνεται αυτό που πάμε να κρύψουμε.
Κρύβουμε ότι εδώ και δεκαετίες, ζούμε με δανικά. Κρύβουμε ότι εδώ και δεκαετίες, καταναλώνουμε παραπάνω από αυτό που παράγουμε. Κρύβουμε ότι το όνειρο κάθε εργαζομένου είναι να διοριστεί στο δημόσιο και να τον πληρώνουν οι «άλλοι». Κρύβουμε ότι ενώ λεγόμαστε Ευρώπη ψευδεπίγραφα, κάθε φορά που περνάμε τα δυτικά σύνορα ανακαλύπτουμε την διαφορά. Κρύβουμε την ασυνέπεια μας, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα.
«Τρέμουμε» τις ευρωπαϊκές εκθέσεις γιατί θα μας «πούνε» την αλήθεια. Τα πακέτα στήριξης, τα σκουπίδια, οι ατμοσφαιρικοί ρύποι, η οικονομία … Γιατί όμως;
Πότε θα απαλλαγούμε από αυτή τη νοοτροπία; Πότε αυτό το «μπαμπέσικο ταπεραμέντο» θα θεωρηθεί μεμπτό από την κοινωνία μας; Πότε θα αποκτήσουμε ένα ξεχωριστό προτέρημα και μια εθνική υπερηφάνεια; Φτάνει πια το ηρωικό 1821, το έπος του ’40 και το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο. Υπάρχει και συνέχεια στην ελληνική ιστορία, δε σταμάτησε στον Μέγα Αλέξανδρο και τους ένδοξους προγόνους. Σκεφτείτε Έλληνες το δεύτερο μισό του αιώνα μας και βρείτε ένα στοιχείο για το οποίο θα έπρεπε να είστε περήφανοι. Εγώ δε βρίσκω.
Υ.Γ. Το μόνο που ίσως βρει κανείς είναι οι ολυμπιακοί αγώνες που διοργανώσαμε και ειλικρινά εγώ δε χάρηκα. Δε κάνει «το τραπέζι» μια οικογένεια που τα παιδιά της πεινάνε, σε σκασμένους στα λεφτά βασιλιάδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου