Η απαξίωση του πολιτισμού

Όσο ήταν υπουργός πολιτισμού ο κύριος Βουλγαράκης, είχα ετοιμάσει μια επιστολή με όνομα παραλήπτη αυτό του πρωθυπουργού. Έκανε λόγο εκείνη η επιστολή για προσβολή της έννοιας του πολιτισμού, βάζοντας στο τιμόνι του υπουργείου ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο. Είχα κάνει αναφορά σε δράσεις τόσο προσωπικές αλλά και σε δράσεις σπουδαίων καλλιτεχνών, ακριβώς για να δώσω το στίγμα μου σε σχέση με το θέμα. Καταδίκαζα τότε την κακή στάση του υπουργείου απέναντι στους ενεργούς καλλιτέχνες που έχουν έργο να δείξουν και την εύνοια κάποιων εργολάβων δημοσίων θεαμάτων που το φολκλόρ είναι το απόγειο του έργου τους. Τόνιζα την σημασία και το ρόλο της τέχνης στην καθημερινή ζωή και της τραγικές συνέπειες στην κοινωνία που θα επέφερε η απαξίωση της. Μέσα από την καρδιά μου είχα βγάλει πάνω στο χαρτί μια κραυγή τρόμου απελπισίας και πικρίας. Ένοιωθα όσο προδομένος μπορεί να νοιώσει ένας νέος άνθρωπος με όνειρα, ιδανικά και μια εντύπωση κράτους δίκαιου και πολιτισμένου. «Μπορεί», σκέφτηκα, « αφού ανέλαβε και προσωπικά το υπουργείο κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων ο πρωθυπουργός, να ενδιαφέρεται πραγματικά για την τέχνη». Δεν είχα και πολλές επιλογές. Είχα επενδύσει στην τέχνη μεν, αλλά από πεποίθηση και όχι συμφέρον. «Η τέχνη δε σε συντηρεί, τη συντηρείς, όπως τους καλούς τρόπους, όπως την ελπίδα, όπως την ομορφιά που αποζητάμε όλοι» μονολόγησα. Οπότε για να μη με περάσει για ζήτουλα ή γλείφτη ψηφοφόρο του δεν την έστειλα ποτέ. Από τότε ως τώρα, καταγγέλθηκαν σημεία και τέρατα, σχετικά με την δράση του υπουργείου αυτού. Τι ήταν όμως αυτό που με προκάλεσε να γράψω επιστολή στον πρωθυπουργό; Διαίσθηση; Προαίσθημα; Τώρα που το ξανασκέφτομαι σίγουρα τότε δεν καταδίκαζα ένα διεφθαρμένο υπουργείο που διαχειρίζεται όλο το ανεξέλεγκτο χρήμα του κράτους με ειδικούς λογαριασμούς και οργανισμούς προσχήματα για ξέπλυμα χρήματος. Τότε έβλεπα καθαρά την ουσία. Έβλεπα ότι ζωντανός πολιτισμός δεν υπήρχε, η πνευματική αναζήτηση και η έκφραση δεν ενισχύονται και οτι οι υπερασπιστές – δημιουργοί της τέχνης περιθωριοποιούνται με στόχο την εξαφάνιση τους. Ένας από αυτούς ήμουνα και εγώ. Πώς να μη πονέσω, πώς να μη φωνάξω. Η αλήθεια είναι οτι η δράση του υπουργείου πλέον αποκαλύφθηκε και έτσι τουλάχιστο ξέρω γιατί ο μέσος Έλληνας είναι ένας αποκτηνωμένος σκυλάς, που πάσχει από αυτοκαταστροφική αυταρέσκεια. Ξέρω γιατί οι νέοι απελπισμένοι από την εικόνα της καθημερινότητας τους, προσπαθούν να την αντέξουν παίρνοντας ναρκωτικά. Ξέρω γιατί οι Έλληνες της διασποράς είναι πολλοί περισσότεροι απο αυτούς που μένουν στο εσωτερικό. Ξέρω γιατί όλοι σε αυτό τον τόπο παίζουν ΛΑΧΕΙΑ, ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟ ΠΟ, ΤΖΟΚΕΡ, ΣΤΟΙΧΗΜΑ κτλ ελπίζοντας να ρεφάρουν τη χαμένη τους ζωή. Ξέρω γιατί αδιαφορούν για οτιδήποτε δε τους φέρνει ευρώ στην τσέπη. Γιατί στη χώρα που το χρήμα είναι ο πολιτισμός, οι πολίτες της γίνονται βάρβαροι.