εθνικό αλσχάιμερ

Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε, οι εργαζόμενοι γύρισαν στις δουλειές τους, το ρεύμα σιγά-σιγά ξανάρχεται, τα σκουπίδια σιγά-σιγά μαζεύονται και όλοι μαζί φάγαμε ένα πρώτης τάξεως «άδειασμα» από μια κυβέρνηση που κωφεύει επιλεκτικά. Γεροί να είμαστε να δουλεύουμε μέχρι να τα τινάξουμε. Το θέμα είναι για ποιόν… Για το κράτος που μας αγνοεί; Για τους εργοδότες; Για ποιους, γιατί για μάς δε δουλεύουμε. Δουλεύουμε με την προσδοκία ότι κάποτε θα πάρουμε λεφτά; Μήπως κοροϊδευόμαστε; Οι εκλογές που θα έρθουν κάτι θα πρέπει να πουν, γιατί αλλιώς τζάμπα οι απεργίες τζάμπα οι φωνές και η φασαρία. Είμαστε όμως ικανοί να κρίνουμε αντικειμενικά και να καταψηφίσουμε αυτούς που οδήγησαν τα ταμεία ως εδώ; Θυμάμαι, από την εποχή του μακαρίτη του Ανδρέα, ότι υπήρχαν κάποιες αποφάσεις που χάριζαν σε ομίλους τις οφειλές τους προς το Ι.Κ.Α. και γραφόταν θυμάμαι σε κάτι μονόστηλα πίσω-πίσω στις πρωτοκλασάτες εφημερίδες. Έχω ακούσει κατά καιρούς ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είχε τεράστια χρέη για ασφαλιστικές εισφορές, μέχρι και ότι στα υπουργεία η απόδοση των οφειλών αυτών ήταν ομιχλώδης. Δηλαδή οι πιο εύπορες κοινωνικές ομάδες, γλίτωσαν τα χρέη τους, ενώ οι περίφημοι «μικρομεσαίοι» πλήρωσαν πολύ ακριβά τις εκκρεμότητες τους. Θυμίζω ότι το Ι.Κ.Α. έριχνε τεράστια πρόστιμα για καθυστερημένες οφειλές, αποκλειστικά σε ανθρώπους της τότε μεσαίας κοινωνικής τάξης. Οι άνθρωποι αυτοί έχασαν περιουσίες μιας ζωής, έπεσαν θύματα της κομπίνας των επανωτοκίων και ακόμα πληρώνουν. Ο νυν πρωθυπουργός πριν την πρώτη του εκλογή, το θυμότανε το θέμα όπως και το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και έλεγε τότε ότι πρέπει να μπεί ένα τέλος σε αυτό το αίσχος. Καλά τα έλεγε δε λέω. Έξι ολόκληρα χρόνια μετά όμως το μόνο που έκανε σε σχέση με τις προεκλογικές του δηλώσεις είναι να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο που ζητάει από τα θύματα της μέχρι τώρα διακυβέρνησης να ξαναπληρώσουν. Το σύνταγμα, εάν δεν έχει και αυτό αλλάξει, κάνει λόγο για ισονομία, αν δε κάνω λάθος. Τη στιγμή όμως που δεν ισχύουν οι ίδιοι νόμοι για όλους τους πολίτες τότε δεν ισχύει και το δημοκρατικό πολίτευμα. Σύσσωμη η κυβέρνηση λέει, χωρίς ντροπή ,ότι είναι η μόνη λύση στο ασφαλιστικό το νέο νομοσχέδιο, που επιβαρύνει σαφώς τους εργαζομένους και τους αυτοαπασχολούμενους. Φυσικά «σε ξένο κώλο χίλιες ξυλιές» έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιά μου! Τη σύνταξη τους και τους παχυλούς μισθούς, τα έχουν εξασφαλισμένα οι βουλευτές. Μια τετραετία και μετά ισόβια σύνταξη. Ας αλλάξει ο νόμος λιγάκι και ας πληρωθούν και οι βουλευτές σαν απλοί εργαζόμενοι. Ας κοπούν οι προμήθειες των υπουργών από τα δημόσια έργα. Ας πληρώσουν όσοι έχουν εξαιρεθεί με πολιτικές αποφάσεις από την υποχρέωσή τους να καταβάλουν τις ασφαλιστικές εισφορές. Έτσι λύνεται το ασφαλιστικό, όχι μετά την λεηλασία των ταμείων να ζητάνε οι διαχειριστές και τα ρέστα έναντι της εγκληματικής τους διαχείρισης. Οι εκλογές που έρχονται ένα πράγμα θα δείξουν. Έχει τελικά μνήμη ο ελληνικός λαός ή του αρέσει να τον κλέβουν και να τον εξαπατούν;