Αλλαγή νοοτροπίας

Είναι τραγελαφικό, να ανάγει σε εθνικό πρόβλημα η Ελλάδα την ονομασία των Σκοπίων. Εμείς (οι Έλληνες) έχουμε μια ιστορία καταγεγραμμένη, μια εθνική ταυτότητα δεδομένη και ξεκάθαρο γεωγραφικό στίγμα. Από πότε μας ενδιαφέρει να μη στενοχωρήσουμε τον πιο αποτυχημένο πρόεδρο στην (μικρή) ιστορία της Αμερικής; Από πότε ο Νίμιτς και ο κάθε Νίμιτς μπορεί να επιβάλλει παραχωρήσεις στην Ελλάδα; Από πότε μας ανησυχεί η στάση των Σκοπιανών; Δεν δεχόμαστε να εμπεριέχεται ο όρος Μακεδονία στο όνομα εκτός εάν συνοδεύεται από άλλο εθνικό χαρακτηριστικό. Που να το βρουν; Πρόβλημά τους. Φυσικά ασκούμε βέτο, φυσικά δεν συζητάμε με αυτή την πρόταση ονομασίας, φυσικά δεν απασχολεί κανέναν περισσότερο από τα τεράστια προβλήματα της χώρας, η αδυναμία των Σκοπίων να λύσει το πρόβλημά της. Εάν μπορούσαν οι Σλαβομακεδόνες γείτονες να λύσουν το ασφαλιστικό, να ξεδιαλύνουν τα σκάνδαλα, να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας και του οικονομικού μαρασμού, εάν οι γείτονες με λίγα λόγια ήτανε Έλληνες που συνεισέφεραν στην εθνική οικονομία, θα με απασχολούσε. Τώρα τι με νοιάζει εμένα το διπλωματικό αδιέξοδο μίας άλλης χώρας. Είναι αποπροσανατολιστικό θέμα της ελληνικής κοινής γνώμης από τα «καυτά» προβλήματα της χώρας. Προέχει η επίλυση αυτών των προβλημάτων. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να επικεντρωθούν όλες οι δυνάμεις.
Δυστυχώς η 20ετής τραγική διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποτελεί κυματοθραύστη για τη Νέα Δημοκρατία. Απέναντι στην όποια κατηγορία, η κυβέρνηση οχυρώνεται πίσω από τα πεπραγμένα του ΠΑΣΟΚ και υπεκφεύγει. Οι ψηφοφόροι καταλήγουν σε «ομηρία» αφού μπροστά στη ανάμνηση του ΠΑΣΟΚ καταλήγουν στη Νέα Δημοκρατία. Αυτό είναι αδιέξοδο. Αυτό το αδιέξοδο πρέπει να ξεπεράσουμε σαν κράτος και σαν κοινωνία. Πια παράδοση θέλει κομματικό κράτος; Πιο όφελος έχει δει μέχρι τώρα από τον εκλογικό νόμο και κατ΄ επέκταση την αυτοδυναμία ο τόπος; Πώς είναι δυνατό να συνεργάζονται πολίτες με επιτυχία μεταξύ τους, πως είναι δυνατό να εμπιστεύονται οι πολίτες ο ένας τον άλλο και τελικά πώς να λειτουργούν με διαφάνεια, όταν βλέπει τους αντιπροσώπους του να μη μπορούν να συνεργαστούν, σαφώς να μην εμπιστεύονται ούτε τους βουλευτές της ίδιας τους της παράταξης και να λειτουργούν κάτω από πλήρη αδιαφάνεια. Εχθές ο κ. Κιλτίδης έκανε μια καταλυτική δήλωση. Το ποιόν της Νέας Δημοκρατίας, «η ουσία της πολιτικής της» όπως είπε ο υπουργός, «είναι αυτή που βλέπουμε». Βουνό το δίκιο του. Νεοφιλελεύθεροι είναι οι άνθρωποι. Δε πας κύριε λιμενεργάτη, κύριε συμβασιούχε, κύριε υπάλληλε, κύριε άνεργε, κύριε εργάτη κλπ να ψηφίσεις Ν.Δ. και μετά να περιμένεις κράτος πρόνοιας και κοινωνικό κράτος. Πήγε, λέει, το πρόβατο και ξύθηκε στου τσόμπανου τη γλίτσα… Το μέγα ερώτημα λοιπόν είναι: Επιλέγουμε νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, σοσιαλιστική, «προοδευτική» ή κομουνιστική; Την εθνικιστική δε την λαμβάνω καν υπ’ όψη. Έχουμε συναίσθηση της ψήφου ή το ρίχνουμε το φακελάκι κουτουρού; Μήπως τελικά πριν την αλλαγή προσώπων, προέχει η αλλαγή νοοτροπίας;
Άποψη μου είναι ότι από τη μεταπολίτευση και μετά οι κυβερνήσεις αυτοδυναμίας απέτυχαν. Είμαστε η πιο καθυστερημένη χώρα της Ευρώπης. Ας παραδειγματιστούμε από τους εταίρους μας (που μας στηρίζουν οικονομικά) και ας δοκιμάσουμε να δουλέψουμε ομαδικά. Όπως ο προπονητής της εθνικής ομάδας παίρνει από όλες τις ομάδες τους καλύτερους, έτσι να δοκιμάσουμε ένα κυβερνητικό συνδυασμό με τα καλύτερα στελέχη. Μόνο οι βουλευτές δε θέλουν κάτι τέτοιο, γιατί οι πολιτικές τους, λέει, δεν συμπίπτουν. Ποιες; Έχει καταλάβει κανείς τα τελευταία χρόνια διαφορά στις πολιτικές; Ο κυβερνών παίρνει τις προμήθειες, τελεία και παύλα. Και επειδή είναι δύσκολο να ανατεθούν τα δημόσια έργα σε ημετέρους, αποφεύγουν οι βουλευτές μας τις συνεργασίες, όπως ο διάολος το λιβάνι. Έ, φτάνει τόσο δε νομίζετε;