Στόχος του Blog αυτού ήταν να μοιραστούμε την πληροφορία που μπορεί να είναι χρήσιμη, βοηθώντας όσους ενδιαφέρονται δωρεάν πέρα από την εκβιαστική λογική της κακής δημοσιογραφίας. Οι απόψεις εδώ δεν λογοκρίνονται και δεν αγοροπωλούνται, απλώς παραθέτονται και απευθύνονται σε ελεύθερους ανθρώπους.
Είναι πολύ βαρύ το κλίμα για τους εργάτες, αγρότες, μικροαστούς και ηλικιωμένους.
Δεν τους υπολογίζει κανείς.
Οι εργάτες είτε απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, είτε εργάζονται απλήρωτοι.
Οι αγρότες καταστρέφουν μόνοι τους την παραγωγή τους, γιατί δεν αξίζει όπως λένε τίποτα.
Οι μικρομεσαίοι χρεοκοπούν, μιας και η αγοραστική ικανότητα έχει μειωθεί δραματικά.
Οι ηλικιωμένοι έρχονται σε απόγνωση αφού τα λίγα χρήματα που γλίτωσαν από τις φαρμακοβιομηχανίες είναι ελάχιστα για να βιοποριστούν.
Οι πολιτικοί, ανίκανοι και ανήθικοι όπως πάντα, εκμεταλλεύονται τον όλεθρο των ανθρώπων αυτών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εξέχουσα θέση τους.
Μια παλιά παροιμία λέει ότι το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη.
Αυτό πάει να πει στην προκείμενη περίπτωση πως οι κυβερνώντες δε θα δραστηριοποιηθούν από μόνοι τους. Ο κυρίαρχος λαός είναι αυτός που πρέπει να πιέσει. Τώρα βέβαια μπαίνει και ένα άλλο θέμα. Οι σφοδρές εώς τώρα αντιδράσεις δέν απέφεραν αποτελέσματα. Δεν άκουσε κανείς τα αιτήματα. Απεναντίας κώφευαν στις κραυγές των πολλών και συγκλονίζονταν από τους ψιθύρους των λίγων.
Ο νέος, κατά τα φαινόμενα, ρόλος του κράτους είναι η πώληση της νομιμότητας. Όποιος πληρώνει είναι νόμιμος, όποιος όχι… είναι περιθώριο. Έτσι η μόνη λύση είναι η αποχή των πολιτών από τις πληρωμές. Πώς μπορεί να πληρώσει ο εργαζόμενος που δεν αμείβεται απο τον εργοδότη του ενω εργάζεται, τις πάγιες εισφορές στο κράτος. Δε μπορεί. Έτσι μέχρι να λυθεί το πρόβλημά του ας δηλώσει αδυναμία. «ουκ αν λάβεις εκ του μη έχοντος».
«Εκείνο το βράδυ είπαμε να πάμε μια βόλτα με τη μοτοσικλέτα του φίλου μου.
Παρκάραμε στην Καμάρα και περπατήσαμε με κατεύθυνση το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Σταματήσαμε για ένα τσιγάρο,αλλά έπεσαν δακρυγόνακαι είπαμε να φύγουμε.Στον γυρισμό ήρθαν προς το μέρος μου 6-7 άτομα, οι οποίοι χωρίς να πουν ότι είναι αστυνομικοί άρχισαν να με γρονθοκοπούν μπροστά στο ξενοδοχείο. Δεν είχα καταλάβει τι γίνεται».
Είναι γνωστό οτι η Θεσσαλονίκη είναι φασιστούπολη. Μπράβοι, μπάτσοι και... Άγιος ο Θεός. Τα λόγια του Κύπριου φοιτητή που ξυλοκοπίθικε το Νοέμβρη του 2006 φανερώνουν την ανικανότητα και την διάθεση των αστυνομικών να προστατέψουν την κοινωνία της Θεσσαλονίκης από τους "ταραξίες" όπως χαρακτήρισε τους διαδηλωτές ο πρωθυπουργός. Ως πότε όμως θα βαφτίζουμε τον τραμπουκισμό σε υπερβάλλον ζήλο;
Επιτέλους αυτός ο ανίκανος αιμοσταγής πρόεδρος έφυγε.
Νομίζω πως αυτός είναι ο πρώτος λόγος που παρακολούθησαν εναγωνίως όλα τα κράτη τις εκλογές στην Αμερική. Αναμενόμενο όσο ποτέ το εκλογικό αποτέλεσμα, φυγαδεύει τους συντηρητικούς που έκαναν ξανά την Αμερική ένα από τα πιο μισητά κράτη στον κόσμο αντικαθιστώντας τους με ένα νέγρο δημοκρατικό. Με όλους τους τρόπους προαναγγέλθηκε αλλαγή. «Δεν είμαστε πια αυτό που ήμασταν» δείχνει να φωνάζει η Αμερική, θέλοντας να πείσει την παγκόσμια κοινότητα. Θα ήταν άδικο να είμαστε καχύποπτοι για το νέο πρόεδρο από τώρα, αλλά δε νομίζω πως ο νέος πρόεδρος θα κάνει κουμάντο στην Αμερική. Είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα για να ξεχαστεί η διακυβέρνηση-φιάσκο του Μπούς, που θα δώσει χρόνο στους Τεξανούς πιστολάδες να ανασυνταχτούν ή αλλάζει το λαϊκό αίσθημα στις Η.Π.Α. και ο κυρίαρχος λαός στηρίζει τη Δημοκρατία; Θα δούμε. Πάντως τα στρατεύματα των Αμερικανών εξακολουθούν να βρίσκονται απλωμένα σε όλο τον πλανήτη προκαλώντας αστάθεια (Ιράκ, Αφγανιστάν, Ιράν, Συρία κτλ.)
Ένα αδίστακτο σχέδιο εκφοβισμού και υποδούλωσης των πολιτών είναι το πραγματικό σχέδιο που εξυφαίνεται από τους ισχυρούς άνδρες αυτό τον καιρό. Κρίση. Γενικευμένη κρίση. Όχι για όλους φυσικά. Μπορούν πάντα κάποιοι να «πατάνε» πάνω σε άλλους, μπορεί πάντα ένα κλειστό κύκλωμα να διατηρεί την τεράστια οικονομική διαφορά του από τα λαϊκά στρώματα, από τους απλούς ανθρώπους.
Φοβάμαι πως ήταν εγκληματικό που το μάθημα της κοινωνιολογίας έμεινε εκτός των μαθημάτων του λυκείου. Με μια μονομερή τεχνοκρατική κατεύθυνση στην εκπαίδευση, προχωράμε ακόμη πιο γρήγορα προς ένα παγκόσμιο απολυταρχικό μοντέλο, που η κοινωνική διαστρωμάτωση θα ξεχωρίζει τα αφεντικά, τα σώματα καταστολής και τους εργαζομένους. Οδηγούμαστε σε μια δουλική κοινωνία που στόχο θα έχει την εξασφάλιση αγαθών σε μια ανώτερη ομάδα ολίγων εξουσιαστών.
Οι αλλαγές αυτές μόλις άρχισαν. Έπεται συνέχεια που, μακάρι να βγώ ψεύτης, θα είναι εφιαλτική. Προκειμένου να αποφευχθεί μια βίαιη μαζική αντίδραση των πολιτών, θα ξεσπάσουν νέες εστίες πολέμου. Το «φάντασμα» της τρομοκρατίας θα παραφυλάει παντού. Στόχος είναι ο απλός πολίτης από το φόβο για τη ζωή του και τη ζωή της οικογένειας του, να υποταχθεί άνευ όρων και να εκχωρήσει κάθε δικαίωμα σε ένα σύστημα που θα τον προστατεύει εις αντάλλαγμα της εργασίας του.
Πόσο μετέχουμε σε αυτό το σχέδιο όμως εμείς οι ίδιοι; Μήπως έχουμε γίνει και εμείς σύγχρονοι μονομάχοι που σκοτώνουμε για να ζήσουμε; Μήπως έχουμε σιγήσει με την προσδοκία της επιείκειας των αφεντικών, όταν θα χειροτερέψουν τα πράματα; Μήπως εξαγοράζουμε τη λήθη, παραιτούμενοι κάθε αξίωσης έναντι της εξουσίας
Όλοι έχουμε υπ’ όψη μας περιπτώσεις οικογενειών που χρειάστηκε να δανειστούν από τράπεζα, για να τα βγάλουν πέρα. Όλοι ξέρουμε οικογένειες που χρειάστηκε να δανειστούν για να αποκτήσουν ένα σπίτι ή για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε τους όρους που επέβαλλε η τράπεζα και την πίεση για να εισπράξει τις δόσεις. Τώρα αλλάζουν τα δεδομένα.
Χωρίς να θέλω να φανώ χαιρέκακος αλλά μήπως τώρα είναι η ώρα να «ρυθμίσει» το κράτος την κατάσταση; Πρόβλημα ρευστότητας η τράπεζα; Κανένα πρόβλημα. Πόσα προσημειωμένα ακίνητα έχετε κύριοι; Αυτή είναι η εγγύηση. Σαν ευκαιρία αναδιανομής του πλούτου πρέπει να δει την «κρίση» οι κυβέρνηση και όχι να κάνει «πλάτες» στα κοράκια που χρόνια τώρα τρώνε τις σάρκες και πίνουν το αίμα του κοσμάκη. Ασφαλιστικές εταιρίες ακάλυπτες; Κανένα πρόβλημα. Άμεση ρευστοποίηση, επιστροφή των χρημάτων στους ασφαλισμένους και αφαίρεση άδειας λειτουργίας. Την επόμενη ημέρα το ΙΚΑ δε θα είναι ελλειμματικό.
Λαϊκίζω και το ξέρω, άλλα προσπαθώ να πω ότι έχουμε φάει το παραμύθι της ανάπτυξης και της επένδυσης από τις ιδιωτικές εταιρίες (τράπεζες, ασφάλειες, χρηματιστηριακές κτλ.) απαξιώνοντας το δημόσιο τομέα στο χώρο της ασφάλισης και της επένδυσης και τώρα που το κανόνι έσκασε, το φυσάμε και δε κρυώνει. Απλά πράματα. Ποιος είναι αυτός ο ιδιώτης που μπορεί να εγγυηθεί ότι η εταιρία του, όταν θα βγω εγώ στη σύνταξη (έχοντας πληρώσει μια ζωή), θα υπάρχει; Και γιατί να το κάνει; Έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε έναν μεγαλοεπιχειρηματία που του ανήκει μια ασφαλιστική, από ότι στο κράτος;
Μάθαμε, πίνοντας κοκα κόλα και τρώγοντας χάμπουργκερ, να πληρώνουμε με ζήλο και θέρμη τις αηδίες που βλέπουμε στην τηλεόραση το βράδυ και να ψάχνουμε πώς θα γίνει να μη πληρώσουμε το ΙΚΑ και τους φόρους. Γνωρίζω ότι οι κυβερνήσεις βάζουν χέρι στα ταμεία των εργαζομένων. Γνωρίζω όμως ότι οι ιδιώτες μπορούν να «σηκώσουν» το ταμείο και φύγουν, αφήνοντας στο κενό τους πελάτες τους.
Εθνική συνείδηση δε σημαίνει παρελάσεις και τσολιαδάκια. Σοβαρότητα δε σημαίνει σταυροκόπημα και γραβάτα. Ας πάρουμε έστω και τώρα που είναι πολύ αργά το μάθημά μας. Η διεθνής αυτή κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από την άρνηση του κεφαλαίου να αποδώσει στους δικαιούχους ότι τους αναλογεί. Γιατί πολύ απλά το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου αυτού που αγοροπωλείται καθημερινά, δεν υπάρχει.
Παλιό αλλά καλό ανέκδοτο (παράδειγμα)
Μπαίνει ένας Κινέζος το πρωί σε ένα μικρό πανδοχείο. Ζητάει να δει το καλύτερο δωμάτιο για να μείνει και αφήνει στον πανδοχέα ένα εικοσάρικο προκαταβολή. Ο πανδοχέας παίρνει το εικοσάρικο και στέλνει το βοηθό του να δείξει στον Κινέζο το δωμάτιο. Αμέσως μετά έρχεται η καθαρίστρια που έχει τελειώσει το σφουγγάρισμα και την πληρώνει ο πανδοχέας με το εικοσάρικο. Όπως πάει να φύγει η καθαρίστρια μπαίνει ο συντηρητής και συναντιούνται. Θυμάται η καθαρίστρια ότι του χρωστάει ένα εικοσάρικο και του το δίνει. Μπαίνοντας ο συντηρητής παραμέσα συναντά την καμαριέρα που τις χρωστάει ένα εικοσάρικο και της το δίνει. Εκείνη με τη σειρά της εξοφλεί το μάγειρα, ο μάγειρας τον σερβιτόρο και ο σερβιτόρος τον θυρωρό. Πάει ο θυρωρός στον πανδοχέα και του θυμίζει ότι του χρωστάει ένα εικοσάρικο και του το αφήνει στη ρεσεψιόν. Εκείνη την ώρα κατεβαίνει ο Κινέζος που δεν του άρεσαν τα δωμάτια, πάει στη ρεσεψιόν παίρνει το εικοσάρικο και φεύγει. Στο διάστημα αυτό στο πανδοχείο πληρώθηκαν 8 άνθρωποι με συνολικό τζίρο 160 ευρώ, χωρίς να μείνει σε κανέναν ούτε cent!
Το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού κατοικεί στα αστικά κέντρα. Η ζωή σε αυτά, ενώ μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν πιο άνετη και πιο συναρπαστική, σε σχέση με τη ζωή στον αγρό, κατέληξε να είναι το πιο καταστροφικό περιβάλλον για τον άνθρωπο και τον πλανήτη. Αδιέξοδα πλέον αντιμετωπίζει συνεχώς περισσότερα ο μέσος αστός, με τα προβλήματά του να αυξάνουν. Το μοντέλο της «ανάπτυξης» απέτυχε. Έμεινε από φυσικούς πόρους. Είναι λοιπόν η ώρα να πάει παρακάτω ο ανθρώπινος πολιτισμός, γυρνώντας σελίδα με στόχο τη σωτηρία του γένους του. Ακούγεται δύσκολο, βαρύγδουπο, πομπώδες, όμως δεν είναι. Αρκεί να «ακούσει» ο καθένας από εμάς τη φύση του, προστατεύοντας την υγεία και τη ζωή του κατ’ επέκταση. Ας αναλογιστούμε πόσα χρήματα σπαταλάμε καταναλώνοντας άχρηστα προϊόντα που η κατασκευή τους απαιτεί φυσικούς πόρους. Πόση ενέργεια σπαταλάμε άσκοπα είτε για την κίνηση μας, είτε από αμέλεια στο σπίτι μας. Ας σκεφτούμε την εξάρτησή μας από τον ηλεκτρισμό. Είναι ολόκληρος ο τρόπος που ζούμε που καρτέρευσε και πρέπει να δομηθεί εκ νέου σιγά σιγά από όλους μας. Το άρμα μέσω του οποίου μπορούμε να διαπεράσουμε την κρίση και να τα καταφέρουμε είναι η παιδεία. Δε μιλάω ούτε για σχολεία ούτε πανεπιστήμια, που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, (την ανθρωποκεντρική μόρφωση που κατευθύνει τους νέους εργάτες και επιστήμονες με κριτική σκέψη, σε ένα γόνιμο τρόπο ζωής) και αποτελούν πλέον φορείς ενίσχυσης της επαγγελματικής αποκατάστασης. Μιλάω για την παιδεία που προσφέρουν οι άνθρωποι του πνεύματος. Εκείνοι που εμπνέουν τους ανθρώπους και τους αποκαλύπτουν την χαρά της ζωής. Εκείνοι που δίνουν το κίνητρο για την εξέλιξη. Εκείνοι που οραματίζονται και δίνουν ωφέλιμο στόχο για την ευημερία και την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Εκείνοι που προσμετρούν τον πόνο, υπολογίζουν το μόχθο και σέβονται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στο όνειρο. Τέτοιοι είναι οι χρήσιμοι άνθρωποι, που ξεχωρίζουν το όφελος από το κέρδος, τους τεχνίτες από τους τεχνοκράτες και την γνώση από τη γνώμη. Ας αναζητήσουμε λοιπόν τέτοια παραδείγματα, γύρω μας και μέσα μας. Είναι ο μόνος τρόπος μια τέτοια παιδεία, να μάθουμε νοιώθοντας και να νοιώσουμε γνωρίζοντας τι είναι επιβλαβές και τι χρήσιμο σε μια οντότητα που δε ξεχωρίζει το σώμα και το πνεύμα, αλλά τα συνυπολογίζει εξίσου.
Εμένα μου αρέσει πιο πολύ από όλους ο Γιωργάκης. Είναι μετριοπαθής, με το ύφος του το προβληματισμένο, δεν έχει τα ξεσπάσματα του Κωστάκη που απέδειξε την φασιστική του καταγωγή. (Ο «απριλιανός» δε με πείθει οπότε τον αγνοώ επιδεικτικά). Τώρα με την ανανεωμένη αριστερά υπάρχει θέμα. Πες ότι είμαι και εγώ διατεθειμένος να κάνω την υπέρβαση και να ψηφίσω αριστερά. Ποιόν; Τον Αλέξη, τον Αλέκο ή την Αλέκα; Υπάρχει πρόβλημα στην επιλογή γιατί οι λόγοι που με οδηγούν σαν ψηφοφόρο είναι συναισθηματικοί. Να μείνω απαθής μπροστά στη συντριβή του Γιώργου μπροστά στη θέα της κατάρρευσης του καπιταλισμού; Να μείνω ασυγκίνητος μπροστά στη θέρμη και το δυναμισμό του Αλέξη; Να μη προβληματιστώ από τις συνεχόμενες παρεμβάσεις του Αλέκου; Να προδώσω την παραδοσιακή αριστερά, μια και έφτασα ως εδώ (Αλέκα); Ο Κωστάκης με τσάντισε γιατί το έπαιξε τσαμπουκάς οπότε δε τον ψηφίζω.
Χωρίς πλάκα τώρα είναι τραγική η κατάσταση. Έχει οχυρωθεί η κάθε παράταξη πίσω από ένα ξύλινο λόγο γεμάτο συνθήματα και επαναλήψεις. Βαρέθηκα να ακούω διαπιστώσεις που κάνουν όλοι, δια στόματος πολιτικών που προσπαθούν να αποδείξουν ότι «ακούν» τη φωνή του λαού. Μεγάλες κουβέντες, υποσχέσεις, αφορισμοί από την αντιπολίτευση, πανικός, υστερία και απόγνωση στην κυβέρνηση. Δηλαδή ο πολίτης είναι πάλι σε αδιέξοδο. Από τη μία η αναποτελεσματική κυβέρνηση και από την άλλη μία αντιπολίτευση που λαϊκίζει. Άντε είναι κανένας καλός για την κυβέρνηση, κανένας καλός!
Μοιάζει να έχει πάρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τις ομιλίες του νυν πρωθυπουργού, πριν κερδίσει τις εκλογές. «Έβρεξε» θα. Μπορεί να μην έχει ηγηθεί ως τώρα ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, έχει κυβερνήσει όμως επί μακρών η παράταξή του. Είχε υποσχεθεί και τότε αρκετά (η παράταξη), έκανε και αρκετά ωφέλιμα έργα δε λέω, όμως μπορεί κανείς να μέμφεται κάποιον, ενώ φέρει ο ίδιος την ίδια μομφή; Σκάνδαλα ξέσπασαν επί κυβερνήσεων και των δύο κομμάτων. Συγκαλύφθηκαν ομοίως. Λιτότητα, δημόσιο χρέος, αδιαφάνεια, ανεργία, τα έχουμε ξαναζήσει.
Σίγουρα η δυσφορία των Αμερικανών απέναντι στην στάση του κ. Καραμανλή, στρέφει την εύνοια τους στον «made in USA» πρόεδρο. Είναι όμως το παρόν πολιτικό πρόβλημα, ο πρωθυπουργός σαν πρόσωπο; Μήπως «πάσχουν» εν γένει τα κυβερνητικά επιτελεία; Μήπως αφανείς αρχικά υπαίτιοι, εισέρχονται αψήφιστοι από το λαό σε νευραλγικές θέσεις από την εκάστοτε κυβέρνηση, για να υπηρετήσουν σκιώδη συμφέροντα και στη συνέχεια «φυγαδεύονται» ατιμώρητοι λόγω έλλειψης επαρκών στοιχείων; Μήπως με την συνήθη τακτική κατά την ψήφο μας (ρουσφέτι) υπονομεύουμε εμείς οι ίδιοι το σύστημα που έπειτα κατηγορούμε;
Το μέλλον ήταν και είναι αβέβαιο. Βέβαιο όμως είναι πως επί της ουσίας αλλάζει πρώτα η κοινωνία και μετά η εξουσία. Εάν παριστάμενοι τους πιθήκους τρώμε τη μπανάνα και πετάμε τη φλούδα μέσα στο κλουβί, εμείς θα την πατήσουμε.
Όπως τα παιδάκια του δημοτικού λένε, απαντώντας στην επίπληξη της δασκάλας, «δε φταίω εγώ κυρία», με αντίστοιχο τρόπο η κυβέρνηση δίνει απαντήσεις στα θέματα που οφείλει να το κάνει και όταν δεν προτιμά απλώς τη σιωπή. Για τις πυρκαγιές ήταν η ασύμμετρη απειλή, για τα σκάνδαλα ήταν οι «ξένοι» διαφθορείς, για την οικονομία είναι η διεθνής κρίση… για όλα φταίει κάποιος άλλος εκτός από την κυβέρνηση.
Σαφώς η πολιτική ζωή, είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας. Έχουν και οι πολιτικοί την ίδια ποιότητα που έχουν και οι πολίτες. Δεδομένου λοιπόν του ότι οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν μια παραβατική νοοτροπία (βλέπε γύρω σου) και μακρά παράδοση στην παραοικονομία, παρακράτος, κτλ αντιλαμβάνεται κανείς πως μια αξιοπρεπής λειτουργία του κράτους είναι μάλλον ανέφικτη. Οι βουλευτές αυτό το ξέρουν τώρα καλύτερα από ποτέ και προσπαθούν με κάθε κόστος (οικονομικό ή ηθικό) να εξασφαλίσουν τη θέση τους στο κοινοβούλιο. Με μόνη και μόνιμη δικαιολογία, πως δεν είναι όλοι ίδιοι, από τη μεταπολίτευση και έπειτα, οι λίγοι (έστω) κατασπαράζουν το δημόσιο πλούτο. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγεί ένα αδιάσειστο στοιχείο, η τωρινή κατάσταση της χώρας.
Λυπάμαι πραγματικά για την κακή μου τύχη να γεννηθώ στην Ελλάδα. Πιο ανεύθυνους και οπισθοδρομικούς ανθρώπους δεν έχω συναντήσει σε καμία ευρωπαϊκή χώρα. Με την προσδοκία του γρήγορου πλουτισμού, προσπαθούν ο ένας να κλέψει τον άλλο, αγνοώντας οποιαδήποτε οικονομική αρχή ή τις συνέπειες της δραστηριότητας τους. Με μια μονίμος ασταθή και ελλειμματικά οργανωτική σκέψη επιδίδονται σε πάσης φύσεως ιδιοτελείς πράξεις με την πεποίθηση πως όλοι οι άλλοι είναι γεννημένα κορόιδα.
Είναι όμως και φορές, όπως τώρα, που φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Είναι φορές που δεν έχουμε άλλοθι. Είναι φορές που έχουμε εκτεθεί. Είναι φορές που πρέπει επιτέλους να αναλογιστούμε σε τι είδους σύστημα εμπλεκόμαστε και σε ποιους εμπιστευόμαστε τις τύχες μας. Είναι φορές που πρέπει να αποδείξουμε πως έχουμε ιστορική μνήμη.
Συστάσεις, εκλύσεις και προτροπές προς… την αγορά κάνει η κυβέρνηση με στόχο να παγώσει τις τιμές που αυξάνουν αντιστρόφως ανάλογα με τους μισθούς. Ζητά από τους ιδιώτες να δείξουν, αυτό που αδυνατεί η ίδια η κυβέρνηση να δείξει, την κοινωνική τους ευαισθησία!!! Ένα πυροτέχνημα για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη, μήπως και αποφύγει η κυβέρνηση την μομφή της ανικανότητας και της απραξίας. Μια κυβέρνηση που ασκεί πολιτική με αφίσες και διαφημιστικές καμπάνιες, με συνεντεύξεις τύπου και γενικά όλους τους τρόπους που δεν περιέχουν το διάλογο και την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης σε όποιον του αναλογεί. Παλιά κόλπα όπως η χειραγώγηση των κρατικών μέσων ενημέρωσης, που αρχίζουν να ξεφεύγουν από τα όρια, με την τόνωση του εθνικισμού, του ρατσισμού (κοινωνικού και εθνικού), στρατεύονται μήπως και επιτευχθεί η διαμόρφωση της εικόνας ενός μη διαλυμένου κράτους. Μπροστά στην αδυναμία ικανοποίησης των αιτημάτων, βγαίνουν και τα ΜΑΤ στους δρόμους. Η φωνή των διαδηλωτών αγνοείται. Το επίπεδο σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής έχει τελματώσει και οι πολίτες απελπισμένοι δανείζονται συνεχώς για να τα βγάλουν πέρα. Ψάχνουν απελπισμένα να καταλάβουν που τους οδηγεί αυτή η συντηρητική κυβέρνηση που σίγουρα αλλιώς τους τα είπε προεκλογικά. Ενέργειες όπως αυτές της εισβολής σε supermarket και η άτυπη κρατική παρέμβαση στην ελεύθερη αγορά, είναι κακοί οιωνοί που προμηνούν οικονομικό κράχ. Καθυστερημένη ανάπτυξη και κακώς εννοούμενη πρόοδος σε συνδυασμό με την νωθρότητα στην ελληνική ιδιοσυγκρασία έφτιαξαν το εκρηκτικό κοκτέιλ που ανατίναξε την ελληνική οικονομία. Η απλή αρχή του «ότι σπείρεις θα θερίσεις» απέδειξε την ορθότητά της, με μια Ελλάδα που πάλι έμεινε πίσω, πάλι έπεσε θύμα σκανδάλων, πάλι «γελάστηκε» αφού πίστεψε στην αλλαγή της Νέας Δημοκρατίας. Και τώρα τι; Πίσω στο γνώριμο ΠΑΣΟΚ; Κι άλλη πίστωση χρόνου στη Νέα Δημοκρατία; Ποιος μπορεί να είναι ο νοικοκύρης που θα ελέγχει την νομιμότητα και την εύρυθμη λειτουργία των μισθολογίων; Πώς θα υπάρχει ροή χρήματος στην αγορά αφού αντί του αγοραστικού κοινού το χρήμα πάει σε "μαύρες τρύπες"; Πώς θα τολμήσει να ρίξει τα χρήματά του ο μικρός και μέσος επιχειρηματίας στην αγορά μιας χώρας που λειτουργεί υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες;
«Εκείνο το βράδυ είπαμε