Υπερέλληνες

 Μια παλιά παροιμία λέει πως στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Το θρυλικό τετράποδο συμβολίζει τον δόλιο καιροσκόπο, που στηρίζει την ύπαρξή του στη σύγχυση, καθώς τον διευκολύνει να δράσει “απαρατήρητος”.

 Έτσι ακριβώς εμφανίστηκαν μέσα στην κρίση κάποια αρπακτικά, εκμεταλλευόμενα την απόγνωση του κόσμου. Αυτό δεν είναι βέβαια κάτι το καινούριο. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν που για πολύ ή για λίγο καιρό, κάποιοι πλούτισαν όχι χάρη στις αρετές τους, αλλά στα θύματά τους. Χωρίς ίχνος ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αντικοινωνικοί μισάνθρωποι, δε δίστασαν να καταστρέψουν οικογένειες προκειμένου να πλουτίσουν. Αντί για προδότες, ληστές και εγκληματίες, κάποιοι μάλιστα χαρακτηρίστηκαν και ηγέτες ή αλλιώς Μεγάλοι Έλληνες.
Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης (πόλεμος, χούντα, οικονομική κρίση) κυμαίνονταν και το μέγεθος του “ηγέτη- σωτήρα”. Δυστυχώς σε τέτοιες καταστάσεις υπερισχύει η ισχύς αντί του δικαίου. Δεν κατάφεραν από τον πάτο της θάλασσας ή από τους τάφους, να μαρτυρήσουν τα θύματα τον θύτη.

Σήμερα, που είναι εύκολο πλέον να έχεις δημόσιο (ιδιωτικού δικαίου) λόγο, εμφανίζονται μικροαπατεώνες που προσπαθούν να εξαπατήσουν τους αφελείς. Εντάξει, σιγά το πράμα θα πει κανείς, στην “Έλλάδα ζούμε”. Η διαφορά είναι ότι μέχρι τώρα οι απατεώνες λειτουργούσαν προσεκτικά, με μια μέθοδο πειστική. Ο Κοσκωτάς για παράδειγμα ήταν επιστημονικού επιπέδου απατεώνας κι ας μη χαρακτηρίστηκε Μεγάλος (του έφαγε τη δόξα η διαπλοκή του φουκαρά)! Έχουμε εθιστεί στην απάτη εθνικώς!

Διαβάζω κάτι απίθανους στο web, που γίνονται οπαδοί απατεώνων. Υπάρχουν τόσο τρομακτικά εύπιστοι άνθρωποι, που άκριτα δέχονται ακόμα και τις πιο γελοίες δηλώσεις, σαν αποδείξεις. Παλιότερα θυμάμαι έλεγαν “το είπε και η τηλεόραση”! Τώρα λένε “το ανακάλυψα στο διαδίκτυο”! Η αναζήτηση στο google ή στο youtube όμως δεν αποτελεί έρευνα. Είναι σαν να μιλάς στο καφενείο. Λέει ο καθένας ότι προλάβει. Η διασταύρωση, η συλλογή στοιχείων είναι βαρετές. Είναι πιο γρήγορο και πιο εντυπωσιακό να λες πολλά, κι ας είναι και κοτσάνες, παρά λίγα αλλά με γνώση λόγου.

Μέσα σε αυτή την κατηγορία “ερευνητών” προέκυψαν και οι Υπερέλληνες. Αυτοί που καταπίνουν αμάσητο το κάθε παραμύθι και το διαδίδουν στη συνέχεια, μη στερηθεί κανείς την γνώση! Το θέμα ξανά είναι ιερό: η πατρίς. Έφτασα να ακούω τη λέξη πατρίδα, έθνος, Ελλάδα και να ντρέπομαι. Ακριβώς γιατί κάτι τέτοιοι λένε ότι ανοησία μπορούν και έπειτα για να αποκτήσει ο λόγος τους κύρος, την εμπλέκουν με την ιστορία ή τη γλώσσα, ξεφτιλίζοντας έτσι κάθε τι που έχει διασωθεί από τον Ελληνικό πολιτισμό. Το να πείθει μια μεγαλόστομη βλακεία μόνο επειδή διατυπώνεται στα ελληνικά ή επειδή φαινομενικά υποστηρίζει την Ελλάδα, κάνει τον πεπεισμένο μεγαλύτερο βλάκα, όχι μεγαλύτερο Έλληνα. Μπορεί κανείς όμως ακόμα και στα αρχαία ελληνικά να πει τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου, για φαντάσου!

Η αρετή όμως, όποιο έρεισμα κι αν έχει παραμένει ο δρόμος προς το καλύτερο και όχι ο μανδύας που κρύβει την ιδιοτέλεια! Αρκετά με τους υπερέλληνες, τους καλύτερους, τους μεταφυσικούς... Αρκούν οι απλοί καλοί άνθρωποι που με μεράκι και περηφάνια κάνουν ότι μπορούν για να κάνουν καλό στον κόσμο, μέρος του οποίου είναι και αυτοί. Ούτε πάνω ούτε κάτω, στα ίσια.

Ice eih tirr

Σύμβολα, συμβολισμοί, εντυπώσεις, προπαγάνδα, υποσχέσεις, προβολές, προσδοκίες, ενοχές, φοβίες, φιλοδοξίες... και πολιτική. Σουρεαλιστική θα χαρακτήριζα την κατάσταση, εμπνεόμενος από την ομάδα των μπλε και πράσινων κόκκων (και ολίγων πρώην ροζ που ξεβάφτηκαν και έγιναν πράσινοι ξανά). Με ποιητική διάθεση οι ουραγοί των εξουσιαστών μας φιλοτέχνησαν αφαιρετικά την υποταγή, διανθίζοντας την με διαφημιστικές προτάσεις, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συγκρατήσουν την οργή του... θεού (αφού η φωνή του λαού δε συγκινεί κανέναν ποια). Θα υφάνει λοιπόν το τεχνοκρατικό αυτό πολιτικό εξάμβλωμα τον ιστό του, για να διατηρήσει τη μάζα στη θέση της. ¨Όσο λοιπόν η πλέμπα θα μπλέκεται στον ιστό, τόσο τα βαμπίρ με τις γραβάτες θα τρέφονται, τρέφοντας και τα αφεντικά τους. Έτσι ο κοντούλης με τον καρκίνο στη φάτσα και η παρέα του, ο χοντρούλης, ο φαλάκρας με το μουστάκι και κάτι τέτοιοι λαϊκοί τύποι, θα βολτάρουν ανέμελοι, ελεύθεροι και ωραίοι ενώ όσοι ατυχώς βρέθηκαν υπό την κυριαρχία τους θα ζουν σε κάποιες φυλακές. Και οι ιστορία της οικονομικής κρίσης έγινε το παραμύθι δίχως τέλος, που πληρώνουμε όλοι όλο και πιο ακριβά για να το ακούμε. Και έχει και μια ζέστη που δε βοηθάει να με ψύχραιμος. Έτσι και 'γω συμβολικά θα πω “είδα ένα όνειρο, ένα μικροαστικό όνειρο, που ένας τυφώνας πήρε και σήκωσε τη λέρα αυτή από την γή και την έστειλε στο διάολο και ακόμη παραπέρα.

bloggers στον αγώνα

Το blog σήμερα είναι η "προκηρύξεις" που πετούσαν υπό τον φόβο των κατακτητών οι επαναστάτες. Είναι το σύνθημα "ελευθερία" στον τοίχο της γειτονιάς επί κατοχής. Είναι ο σύγχρονος τρόπος να εκφραστεί δημόσια ο πολίτης, του οποίου η φωνή έχει φιμωθεί. Απόδειξη είναι οι διώξεις που συμβαίνουν σε ανελεύθερες χώρες. Το e-go.gr αναφέρει: "Πιο πολλοί blogger από ποτέ συνελήφθησαν το 2007 για κριτική ενάντια στην κυβέρνηση σε διάφορες χώρες στον κόσμο.

Από το 2003 μέχρι σήμερα συνολικά 64 πολίτες έχουν συλληφθεί επειδή δημοσίευσαν τις απόψεις τους σε ένα blog σύμφωνα με ετήσια αναφορά του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.

Το 2007, 3 φορές περισσότεροι blogger συνελήφθησαν για τις πολιτικές τους απόψεις σε σχέση με το 2006.

Περισσότερες από τις μισές συλλήψεις έγιναν στην Κίνα, την Αίγυπτο και το Ιράν, χώρες που καταπατούν την ελευθερία της έκφρασης.

Σύμφωνα με την αναφορά World Information Access (WIA), οι περισσότεροι από τους πολίτες, αφού συνελήφθησαν, οδηγήθηκαν στη φυλακή.

Οι συλληφθέντες είχαν μιλήσει δημόσια για θέματα διαφθοράς, καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενώ είχαν ασκήσει κριτική στα πολιτικά κόμματα που κυβερνούν στη χώρα όπου συνελήφθησαν.

Η αύξηση των συλλήψεων blogger δείχνουν ότι τα blog παίζουν όλο και πιο σημαντικό ρόλο στην πολιτική σκηνή, ιδίως σε περιόδους εκλογών ή μεγάλων κοινωνικών αντιδράσεων.

Η μέση φυλάκιση ενός blogger ήταν 15 μήνες ενώ η μεγαλύτερη ποινή 8 χρόνια.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις της αναφοράς, το 2008 υπολογίζεται ότι θα συλληφθούν πάνω από 36 blogger παγκοσμίως για δύο κυρίως λόγους: το blogging γίνεται όλο και πιο δημοφιλές και θα διεξαχθούν εκλογές σε Κίνα, Πακιστάν, Ιράν και ΗΠΑ."

Με την ανάλογη λοιπόν σοβαρότητα οι bloggers νομίζω πως πρέπει να συνεχίσουν το έργο που ίσως η "εξαρτημένη" δημοσιογραφία δεν μπορεί να επιτελέσει και να καταγγέλλουν την αδικία όπου εκείνη βρίσκεται. Όσοι πιο πολλοί τόσο λιγότερο φόβο θα νοιώθουν όσοι θέλουν να ζούν να σκέφτονται και να εκφράζονται ελεύθερα.

Κάποτε τελειώνουν τα ψέματα

Ακόμα και στα πιο όμορφα παραμύθια κάποτε έρχεται ένα τέλος. Αναζητάμε όλοι αυτόν που μπορεί να πει ένα παραμύθι δίχως τέλος, αλλά η αλήθεια δε μπορεί να κρυφτεί. Έτσι και στα ψέματα των ελληνικών κυβερνήσεων, στα οποία έχουμε επαναπαυθεί, ήρθε μοιραία ένα τέλος.. Κάποια στιγμή τα «τερτίπια» και τα «φτιασίδια» χαλάνε και φανερώνεται αυτό που πάμε να κρύψουμε.
Κρύβουμε ότι εδώ και δεκαετίες, ζούμε με δανικά. Κρύβουμε ότι εδώ και δεκαετίες, καταναλώνουμε παραπάνω από αυτό που παράγουμε. Κρύβουμε ότι το όνειρο κάθε εργαζομένου είναι να διοριστεί στο δημόσιο και να τον πληρώνουν οι «άλλοι». Κρύβουμε ότι ενώ λεγόμαστε Ευρώπη ψευδεπίγραφα, κάθε φορά που περνάμε τα δυτικά σύνορα ανακαλύπτουμε την διαφορά. Κρύβουμε την ασυνέπεια μας, ενώ ταυτόχρονα καταδικάζουμε τους πάντες και τα πάντα.
«Τρέμουμε» τις ευρωπαϊκές εκθέσεις γιατί θα μας «πούνε» την αλήθεια. Τα πακέτα στήριξης, τα σκουπίδια, οι ατμοσφαιρικοί ρύποι, η οικονομία … Γιατί όμως;
Πότε θα απαλλαγούμε από αυτή τη νοοτροπία; Πότε αυτό το «μπαμπέσικο ταπεραμέντο» θα θεωρηθεί μεμπτό από την κοινωνία μας; Πότε θα αποκτήσουμε ένα ξεχωριστό προτέρημα και μια εθνική υπερηφάνεια; Φτάνει πια το ηρωικό 1821, το έπος του ’40 και το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο. Υπάρχει και συνέχεια στην ελληνική ιστορία, δε σταμάτησε στον Μέγα Αλέξανδρο και τους ένδοξους προγόνους. Σκεφτείτε Έλληνες το δεύτερο μισό του αιώνα μας και βρείτε ένα στοιχείο για το οποίο θα έπρεπε να είστε περήφανοι. Εγώ δε βρίσκω.

Υ.Γ. Το μόνο που ίσως βρει κανείς είναι οι ολυμπιακοί αγώνες που διοργανώσαμε και ειλικρινά εγώ δε χάρηκα. Δε κάνει «το τραπέζι» μια οικογένεια που τα παιδιά της πεινάνε, σε σκασμένους στα λεφτά βασιλιάδες.