Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Νικήτα δε μας τα λες καλά

Είμαι βέρος Θεσσαλονικιός. Γεννήθηκα και μεγάλωσα δίπλα στο θέατρο δάσους.
Έχω επαφή με τους θεατράνθρωπους, έχω επαφή με την αγωνία και το πάθος τους. Σέβομαι τη δύσκολη αυτή δουλειά του ηθοποιού που μπορεί να υπάρξει σωτήρια για τον θεατή και ολέθρια για τον καλλιτέχνη. Ειδικά στις μέρες μας η απόφαση ενός νέου ανθρώπου να ασχοληθεί με το θέατρο είναι ηρωική, ειδικά εάν ο νέος αυτός άνθρωπος δεν έρχεται από «μεγάλο τζάκι ». Γνώμη μου λοιπόν είναι πως τουλάχιστον τα κρατικά θέατρα οφείλουν να δίνουν όση βοήθεια μπορούν σε νέους και καλούς δημιουργούς. Ενοχλούμε δηλαδή όταν μαθαίνω ότι το ρόλο του βασιλιά ληρ τον παίρνει ο διευθυντής του θεάτρου. Παίρνει ήδη αρκετά χρήματα για να ζήσει, οπότε μπορούσε να παραχωρήσει τη θέση του σε έναν νεότερο άνεργο συνάδελφό του. Έπρεπε να οριοθετήσει ο συμπαθής κύριος Τσακίρογλου τη ματαιοδοξία του και από στοιχειώδη λεπτότητα να απέχει από τη διανομή των ρόλων. Άλλωστε, όπως και ο ίδιος δηλώνει δημοσίως, έχει ήδη πολύ δουλειά να κάνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια: