Ώρα για ύπνο

Ο χρόνος τρέχει ασταμάτητα. Χωρίς να έχουμε επίγνωση, τρέχουμε και εμείς μαζί του, όχι όμως ασταμάτητα. Ο νούς μας μπορεί να φτάσει παντού, η ύπαρξή μας όμως κάποτε σταματάει. Εκεί, λίγο πριν σταματήσουν για τον καθένα μας τα δευτερόλεπτα να μετρούν, καραδοκούν αμείλικτα τα ερωτήματα. Είμαι ευτυχισμένος; Ξέρουν αυτοί που θέλω να το ξέρουν ότι τους αγαπώ; Ήμουν καλός άνθρωπος; Τι αφήνω πίσω; Φυσικά και υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που δε τους νοιάζει η φιλοσοφία. Μέχρι εδώ κατέληξα σε μια θεωρία . Ο κόπος δίνει ταλέντα στον άνθρωπο. Το ταλέντο δίνει ποιότητα σε αυτό που κάνει. Η ποιότητα δίνει ικανοποίηση στους εμπλεκομένους. Αν είναι λοιπόν κάτι που αξίζει στη ζωή είναι τέχνη. Είναι η αποτύπωση της ζωής μας μέσα στις ίδιες μας τις πράξεις. Και ακριβώς την ώρα που συναντάς τη μοναξιά για να πάτε παρέα παρακάτω στο δρόμο της διανόησης, σκίζει τον αέρα μια ενθύμηση: ειναι ώρα για ύπνο