«Πλασιέ της πολιτικής»

Αν και το επάγγελμα του πλασιέ παρουσιάζει κάμψη στην αγορά, στο χώρο της πολιτικής εμφανίζει άνθηση. Επικοινωνιολόγος είναι ο όρος επίσημα και ο λόγος του μετράει πιο πολύ και από συλλαλητήριο. Αντικείμενο της δουλειάς του είναι το «είμαι» και το «φαίνομαι». Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο π.χ. φαίνεται ως βιώσιμη ρεαλιστική λύση, αλλά είναι συγκάλυψη κακοδιαχείρισης των ταμείων επί σειρά ετών. Ο επικοινωνιολόγος πρέπει να παρουσιάσει το θέμα έτσι που να φαίνεται αρεστό.

Καθημερινά, ο προβληματισμός των πολιτικών δεν είναι το περιεχόμενο της πολιτικής τους, αλλά οι φράσεις με τις οποίες θα δηλωθεί σε μια συνέντευξη τύπου, για παράδειγμα. Δεν εκπλήσσεται κανείς- αφού δεν αντιδρά κανείς- γιατί καθημερινά οι περισσότεροι από εμάς προσπαθούμε να πείσουμε και να πειστούμε. Προσπαθούμε για παράδειγμα να πείσουμε τον πελάτη να μας προτιμήσει, τον τροχονόμο να μη μας γράψει, τον σύντροφό μας ότι θα τα καταφέρουμε. Παράλληλα προσπαθούμε να πειστούμε, πως αξίζει η προσφορά μας στο σύνολο, πως το μέλλον είναι καλό, πως θα βελτιωθεί η ζωή μας. Γενικά υπάρχει μια τάση κάλυψης των πρακτικών αναγκών, με θεωρητικό τρόπο. Έτσι από συμπόνια και κατανόηση μπροστά στον αγώνα της εύρεσης πειστικού λόγου, γινόμαστε και οι ίδιοι πειθήνιοι.

Είναι παρήγορο το ότι αρκετοί πολίτες απορρίπτουν πλέον αυτή την πρακτική. Μεγάλο είναι το ποσοστό αυτών που δεν εμπιστεύονται πια τις δηλώσεις- δεσμεύσεις των πολιτικών, αφού διαπιστώνουν πως είναι «διαφημιστικές». Το ζήτημα είναι όμως την ώρα της ψήφου. Θα προχωρήσει ο μέσος Έλληνας στην πράξη (καταψηφίζοντας την πολιτική που δε του άρεσε) ή θα μείνει ξανά σε θεωρητικό επίπεδο (συμβιβαζόμενος με την προσφορά του «πλασιέ»).

Η εύρεση των λύσεων στα προβλήματα δεν είναι ζήτημα επικοινωνιακό. Υπάρχει σαφώς πρόβλημα και σε αυτό το επίπεδο, αφού ο «πλασιέ» λέει μόνο το «ποίημα» της εταιρίας χωρίς να έχει δικαίωμα αλλαγής της ποιότητας του προϊόντος. Ο «πλασιέ» δεν εισπράττει τα παράπονα των πελατών επίσης, αλλά ακόμα αν τύχει να συμβεί κάτι τέτοιο, δε το μεταφέρει στο αφεντικό του. Ο «πλασιέ» είναι ο χαμογελαστός τύπος με το κοστούμι που έχει να πει κάτι ευχάριστο, κάτι δελεαστικό.

Αυτό ακριβώς είναι το μοντέλο πολιτικού που επικρατεί στη χώρα μας. Κερδίζει εκλογές από τη μεταπολίτευση και μετά μόνο με το προφίλ του. Δηλώνει προεκλογικά ότι ικανοποιεί τους ψηφοφόρους, ενώ πραγματοποιεί μετεκλογικά αυτά που του επιβάλλουν «τα αφεντικά» του, δηλώνοντας ότι του υποβάλλει ο επικοινωνιολόγος του. Η επικοινωνία του με το λαό δεν είναι αμφίδρομη και δεν τον ενδιαφέρει η ουσία της πολιτικής του, αλλά η δημοτικότητά του.

Ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε το πολιτικό σκηνικό βγάζοντας τους «πλασιέ της πολιτικής» έξω από το κοινοβούλιο. Τα προβλήματα του πολίτη, προέχει να λυθούν από ανθρώπους τίμιους με όραμα και ικανότητες. Δεν θα πρέπει να μας απασχολεί αν η κυβέρνηση θα είναι αυτοδύναμη ή συνεργασίας. Δε θα πρέπει να μας απασχολεί εάν η κυβέρνηση είναι μπλέ ή πράσινη ή ριγέ. Οι εκλογές λέγονται βουλευτικές. Συνεπώς όλοι πρέπει να ψηφίσουμε τους βουλευτές που μας εκφράζουν και των οποίων η στάση να μας είναι σεβαστή.