Φτάνει πια με το εκπαιδευτικό

Καιρό τώρα, τα προβλήματα της εκπαίδευσης απασχολούν την κοινή γνώμη και ταλαιπωρούν τον υπουργό που πρέπει να κάνει μαγικά για να λύσει τα προβλήματα. Χωρίς οικονομική ενίσχυση και με τα κολλέγια-πανεπιστήμια να σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό του, μάλλον άβολη πρέπει να είναι η θέση του. Μπορεί όμως πράγματι να λύσει το εκπαιδευτικό πρόβλημα ένας υπουργός; Όταν είναι δεδομένη η πολιτική της κυβέρνησης, όταν είναι δεδομένα τα χρήματα, όταν είναι δεδομένη η στάση των εκπαιδευτικών, τότε τι μπορεί να κάνει ένας υπουργός. Να ασχολείτο με τα θρησκευτικά ίσως;
Η γνώμη μου για να λυθεί το πρόβλημα της εκπαίδευσης είναι να γίνει προαιρετική.
*Δωρεάν προαιρετική εκπαίδευση από το 7ο έτος του παιδιού μέχρι το 16ο. Χωρίς γυμνάσιο και λύκειο. Σχολείο.
*Έπειτα διαχωρισμός ακαδημαϊκών σπουδών και εφαρμοσμένων,
*δωρεάν για τις οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα και με δίδακτρα για τα υψηλά εισοδήματα,
*χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις αλλά με χρονικό όριο αποφοίτησης.
*Φυσικά και πρέπει να επιτραπεί η λειτουργία των ιδιωτικών πανεπιστημίων εφ΄ όσον παρέχουν εκπαίδευση και δεν πουλάνε απλώς πτυχία, κάτι που μπορεί να εξασφαλιστεί με
*ελέγχους του υπουργείου τόσο στα ιδιωτικά όσο και στα δημόσια πανεπιστήμια.
*Κατάργηση της μονιμότητας των εκπαιδευτικών (απόλυση λόγω ανικανότητας ή ανεπάρκειας) και
*σεμινάρια επιμόρφωσης και αξιολόγησης το λιγότερο κάθε τρία χρόνια.
*Πλήρης διαχωρισμός της συνδικαλιστικής δράσης των εκπαιδευτικών και εκπαίδευσης καθαυτής και φυσικά
*προσαρμογή του μισθού στις εργάσιμες ημέρες και ώρες.
Τότε όλα θα αλλάξουν ριζικά και τα ελληνόπουλα δε θα είναι μολυσμένα με τη νοοτροπία της ξεφτίλας και του βολέματος. Είναι ξεφτίλα να παρακινούν τα παιδιά σε δράσεις, είτε για να «λουφάρουν» είτε για να διεκδικήσουν. Στο κάτω-κάτω τους ο λαός πληρώνει όχι ο υπουργός.