Οποία έκπληξης

Χωρίς ίχνος κομπασμού, με λύπη μου μάλλον, «φωνάζω» μέσα από αυτό το blog εδώ και καιρό για τα σοβαρά και ανεπανόρθωτα λάθη που κάνουμε σε προσωπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο, σε ότι αφορά την προστασία του περιβάλλοντος. Η μεγαλύτερη σε έκταση δημοσίευση που έχει γίνει στο blog είναι αυτή που κραυγάζει για την μόλυνση λόγω της καύσης του λιθάνθρακα. Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, την μερίδα του λέοντος στο ζήτημα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης έχει η ΔΕΗ. Καταφέραμε να ξεφτιλιστούμε καθώς δεν συμβαδίζουμε με την συνθήκη του Κιότο, αλλά αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι ότι είμαστε κομπλεξικοί. Τόσο καιρό που ζούμε με το πρόβλημα αδιαφορούμε για το μέλλον των παιδιών μας. Δε μας νοιάζει που θα αρρωσταίνουν και θα πεθαίνουν γιατί εμείς ανεύθυνοι δεν αλλάζουμε τρόπο σκέψης, μας ένοιαξε που μας το είπαν οι «από έξω». Όλοι τώρα θα επιπλήξουν την κυβέρνηση για την πολιτική της και το θέμα θα ξεχαστεί σε ένα μήνα. Όταν θα πρέπει να πληρώσουμε το πρόστιμο θα ξαναγίνει ένας κάποιος θόρυβος. Και θα εξαντλήσουν οι «ειδικοί» τις προσπάθειές τους «κρεμασμένοι» στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ο κ. Σουφλιάς επιλέγει να παραμένει άφαντος, λες και υπήρχε περίπτωση να λύσει το πρόβλημα. Ας το παραδεχτούμε όλοι οι Έλληνες. Εθελοτυφλούμε μπροστά στα μεγάλα θέματα και όταν έρχεται η ώρα των συνεπειών παριστάνουμε τους έκπληκτους. Πόσο όμως νομίζουμε ότι θα μπορούμε να κρατάμε αυτή τη στάση; Ο κ. Σουφλιάς, κακά τα ψέματα, είναι ένας γέρος που προσπαθεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αρνούμενος το ότι η εποχή του τον έχει κατά πολύ προσπεράσει. Δεν περιμένω από αυτόν πρωτοβουλία για την, επιτέλους δημιουργία, υπουργείου περιβάλλοντος. Δεν περιμένω από την κυβέρνηση πρωτοβουλία για λύση. «Απαιτώ» όμως από όλους τους πολίτες συνέπεια και ανένδοτη απαίτησή τους για καθαρό αέρα και νερό. Η απαίτησή τους αυτή πρέπει να «χτυπάει» όλους τους τομείς της κοινωνίας. Στην Πτολεμαΐδα πεθαίνουν πρόωρα, αλλά όλοι πιάνουν δουλειά στα εργοστάσιά της. Στην Θήβα το νερό μοιάζει με δηλητήριο, αλλά οι κάτοικοι δουλεύουν στα εργοστάσια που παράγουν τη μόλυνση. Στα αστικά κέντρα όλοι παίρνουν το αυτοκινητάκι τους για να κατέβουν στο κέντρο. Όταν καταλάβουμε ότι η συμμετοχή μας είναι καταλυτική, τότε ίσως αλλάξει κάτι. Δε γίνεται όμως να ψηφίζουμε άλλα, να πιστεύουμε άλλα, να πράττουμε άλλα και να έχουμε και απαίτηση να μας λύνουν άλλοι τα προβλήματά μας!!!