Ένας από τους λόγους που έφτιαξα αυτό το blog, βάζοντας και τα πραγματικά μου στοιχεία, ήταν η πεποίθησή μου ότι η ελευθερία της έκφρασης είναι αναφαίρετο δικαίωμα στη δημοκρατία. Επώνυμα λοιπόν, παραθέτω την άποψη, τη γνώμη ή την πληροφορία σε τούτο το url. Θα ήθελα να μπορώ να μοιραστώ πολύ περισσότερα πράγματα από εδώ, ( μουσική, βιβλία, φωτογραφίες, ταινίες κτλ) αλλά ο admin δε μας δίνει τέτοια δυνατότητα.
Υπάρχει όμως και μια άλλη όψη στο θέμα της ελευθερίας στα blogs. Σχετίζεται με την πράξη της ανωνυμίας. Για να καταλάβουμε την αναγκαιότητα του σεβασμού της ανωνυμίας αυτής, πρέπει να πάμε πίσω στην κατοχή. Τότε εάν έπιαναν οι Γερμανοί κατακτητές το ελληνικό χεράκι να γράφει στον τοίχο ελευθερία, το νέκρωναν επιτόπου. Το ίδιο γινόταν και στη χούντα. Όποιος έγραφε με ρίσκο την ζωή του δεν έπαιζε, διαδήλωνε. Εάν λοιπόν η καταγγελία ή διαμαρτυρία πρέπει να γίνεται επώνυμα, παραδεχόμαστε πως τα όργανα της τάξης γίνονται ρυθμιστές της έκφρασης και κατ επέκταση της δημοκρατίας.
Μετά από τόσα χρόνια λοιπόν κατακτά η δημοκρατική έκφραση άλλο ένα μέσο. Πρέπει να το καταστείλουμε ή να το αφήσουμε να “ανασάνει”; Τι είναι άραγε πολυτιμότερο: η ελεύθερη έκφραση ή ανεξέλεγκτη αστυνόμευση; Ας θυμούνται και οι εισαγγελείς πως οι πολίτες δεν είναι ούτε εγκληματίες ούτε δολιοφθορείς του συστήματος. Δουλεία των οργάνων της δικαιοσύνης και της τάξης είναι να προστατεύουν τις ελευθερίες των πολιτών και όχι να τις καταστείλουν.
σχετικό άρθρο: Διαφωνία ΑΔΑΕ για την άρση απορρήτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου