Πρόβλημα ρευστότητας η τράπεζα;

Όλοι έχουμε υπ’ όψη μας περιπτώσεις οικογενειών που χρειάστηκε να δανειστούν από τράπεζα, για να τα βγάλουν πέρα. Όλοι ξέρουμε οικογένειες που χρειάστηκε να δανειστούν για να αποκτήσουν ένα σπίτι ή για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση. Όλοι ξέρουμε τους όρους που επέβαλλε η τράπεζα και την πίεση για να εισπράξει τις δόσεις. Τώρα αλλάζουν τα δεδομένα.

Χωρίς να θέλω να φανώ χαιρέκακος αλλά μήπως τώρα είναι η ώρα να «ρυθμίσει» το κράτος την κατάσταση; Πρόβλημα ρευστότητας η τράπεζα; Κανένα πρόβλημα. Πόσα προσημειωμένα ακίνητα έχετε κύριοι; Αυτή είναι η εγγύηση. Σαν ευκαιρία αναδιανομής του πλούτου πρέπει να δει την «κρίση» οι κυβέρνηση και όχι να κάνει «πλάτες» στα κοράκια που χρόνια τώρα τρώνε τις σάρκες και πίνουν το αίμα του κοσμάκη. Ασφαλιστικές εταιρίες ακάλυπτες; Κανένα πρόβλημα. Άμεση ρευστοποίηση, επιστροφή των χρημάτων στους ασφαλισμένους και αφαίρεση άδειας λειτουργίας. Την επόμενη ημέρα το ΙΚΑ δε θα είναι ελλειμματικό.

Λαϊκίζω και το ξέρω, άλλα προσπαθώ να πω ότι έχουμε φάει το παραμύθι της ανάπτυξης και της επένδυσης από τις ιδιωτικές εταιρίες (τράπεζες, ασφάλειες, χρηματιστηριακές κτλ.) απαξιώνοντας το δημόσιο τομέα στο χώρο της ασφάλισης και της επένδυσης και τώρα που το κανόνι έσκασε, το φυσάμε και δε κρυώνει. Απλά πράματα. Ποιος είναι αυτός ο ιδιώτης που μπορεί να εγγυηθεί ότι η εταιρία του, όταν θα βγω εγώ στη σύνταξη (έχοντας πληρώσει μια ζωή), θα υπάρχει; Και γιατί να το κάνει; Έχουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε έναν μεγαλοεπιχειρηματία που του ανήκει μια ασφαλιστική, από ότι στο κράτος;

Μάθαμε, πίνοντας κοκα κόλα και τρώγοντας χάμπουργκερ, να πληρώνουμε με ζήλο και θέρμη τις αηδίες που βλέπουμε στην τηλεόραση το βράδυ και να ψάχνουμε πώς θα γίνει να μη πληρώσουμε το ΙΚΑ και τους φόρους. Γνωρίζω ότι οι κυβερνήσεις βάζουν χέρι στα ταμεία των εργαζομένων. Γνωρίζω όμως ότι οι ιδιώτες μπορούν να «σηκώσουν» το ταμείο και φύγουν, αφήνοντας στο κενό τους πελάτες τους.

Εθνική συνείδηση δε σημαίνει παρελάσεις και τσολιαδάκια. Σοβαρότητα δε σημαίνει σταυροκόπημα και γραβάτα. Ας πάρουμε έστω και τώρα που είναι πολύ αργά το μάθημά μας. Η διεθνής αυτή κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από την άρνηση του κεφαλαίου να αποδώσει στους δικαιούχους ότι τους αναλογεί. Γιατί πολύ απλά το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου αυτού που αγοροπωλείται καθημερινά, δεν υπάρχει.

Παλιό αλλά καλό ανέκδοτο (παράδειγμα)

Μπαίνει ένας Κινέζος το πρωί σε ένα μικρό πανδοχείο. Ζητάει να δει το καλύτερο δωμάτιο για να μείνει και αφήνει στον πανδοχέα ένα εικοσάρικο προκαταβολή. Ο πανδοχέας παίρνει το εικοσάρικο και στέλνει το βοηθό του να δείξει στον Κινέζο το δωμάτιο. Αμέσως μετά έρχεται η καθαρίστρια που έχει τελειώσει το σφουγγάρισμα και την πληρώνει ο πανδοχέας με το εικοσάρικο. Όπως πάει να φύγει η καθαρίστρια μπαίνει ο συντηρητής και συναντιούνται. Θυμάται η καθαρίστρια ότι του χρωστάει ένα εικοσάρικο και του το δίνει. Μπαίνοντας ο συντηρητής παραμέσα συναντά την καμαριέρα που τις χρωστάει ένα εικοσάρικο και της το δίνει. Εκείνη με τη σειρά της εξοφλεί το μάγειρα, ο μάγειρας τον σερβιτόρο και ο σερβιτόρος τον θυρωρό. Πάει ο θυρωρός στον πανδοχέα και του θυμίζει ότι του χρωστάει ένα εικοσάρικο και του το αφήνει στη ρεσεψιόν. Εκείνη την ώρα κατεβαίνει ο Κινέζος που δεν του άρεσαν τα δωμάτια, πάει στη ρεσεψιόν παίρνει το εικοσάρικο και φεύγει. Στο διάστημα αυτό στο πανδοχείο πληρώθηκαν 8 άνθρωποι με συνολικό τζίρο 160 ευρώ, χωρίς να μείνει σε κανέναν ούτε cent!