Το μεγαλύτερο μέρος του ανθρώπινου πληθυσμού κατοικεί στα αστικά κέντρα. Η ζωή σε αυτά, ενώ μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο ήταν πιο άνετη και πιο συναρπαστική, σε σχέση με τη ζωή στον αγρό, κατέληξε να είναι το πιο καταστροφικό περιβάλλον για τον άνθρωπο και τον πλανήτη. Αδιέξοδα πλέον αντιμετωπίζει συνεχώς περισσότερα ο μέσος αστός, με τα προβλήματά του να αυξάνουν. Το μοντέλο της «ανάπτυξης» απέτυχε. Έμεινε από φυσικούς πόρους.
Είναι λοιπόν η ώρα να πάει παρακάτω ο ανθρώπινος πολιτισμός, γυρνώντας σελίδα με στόχο τη σωτηρία του γένους του. Ακούγεται δύσκολο, βαρύγδουπο, πομπώδες, όμως δεν είναι. Αρκεί να «ακούσει» ο καθένας από εμάς τη φύση του, προστατεύοντας την υγεία και τη ζωή του κατ’ επέκταση.
Ας αναλογιστούμε πόσα χρήματα σπαταλάμε καταναλώνοντας άχρηστα προϊόντα που η κατασκευή τους απαιτεί φυσικούς πόρους. Πόση ενέργεια σπαταλάμε άσκοπα είτε για την κίνηση μας, είτε από αμέλεια στο σπίτι μας. Ας σκεφτούμε την εξάρτησή μας από τον ηλεκτρισμό. Είναι ολόκληρος ο τρόπος που ζούμε που καρτέρευσε και πρέπει να δομηθεί εκ νέου σιγά σιγά από όλους μας.
Το άρμα μέσω του οποίου μπορούμε να διαπεράσουμε την κρίση και να τα καταφέρουμε είναι η παιδεία. Δε μιλάω ούτε για σχολεία ούτε πανεπιστήμια, που έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, (την ανθρωποκεντρική μόρφωση που κατευθύνει τους νέους εργάτες και επιστήμονες με κριτική σκέψη, σε ένα γόνιμο τρόπο ζωής) και αποτελούν πλέον φορείς ενίσχυσης της επαγγελματικής αποκατάστασης. Μιλάω για την παιδεία που προσφέρουν οι άνθρωποι του πνεύματος. Εκείνοι που εμπνέουν τους ανθρώπους και τους αποκαλύπτουν την χαρά της ζωής. Εκείνοι που δίνουν το κίνητρο για την εξέλιξη. Εκείνοι που οραματίζονται και δίνουν ωφέλιμο στόχο για την ευημερία και την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Εκείνοι που προσμετρούν τον πόνο, υπολογίζουν το μόχθο και σέβονται το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στο όνειρο. Τέτοιοι είναι οι χρήσιμοι άνθρωποι, που ξεχωρίζουν το όφελος από το κέρδος, τους τεχνίτες από τους τεχνοκράτες και την γνώση από τη γνώμη.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν τέτοια παραδείγματα, γύρω μας και μέσα μας.
Είναι ο μόνος τρόπος μια τέτοια παιδεία, να μάθουμε νοιώθοντας και να νοιώσουμε γνωρίζοντας τι είναι επιβλαβές και τι χρήσιμο σε μια οντότητα που δε ξεχωρίζει το σώμα και το πνεύμα, αλλά τα συνυπολογίζει εξίσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου