δυο αιώνες ελλήνων πολιτικών

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο την εποχή της κρίσης, έρχονται στιχάκια του Πανούση στο μυαλό μου. Τελικά δεν ήταν και τόσο τσαρλατάνος ο καλλιτέχνης αυτός. Μέσα από τα πολλά λόγια, τα εύθυμα, τα πένθιμα, μπορεί να δει κανείς αν θέλει μια πολιτική σκέψη δίκαιη, περισσότερο “δημοκρατική” από αυτές των πολιτικών ηγετών μας. Εχτές το βράδυ άκουσα τον ίδιο καλλιτέχνη, στο 3ο πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, να διαβάζει αποσπάσματα των απομνημονευμάτων του Μακρυγιάννη. Μου φάνηκε ότι τα έγραψε τώρα στις μέρες μας. Ότι μιλούσε για τον Παπανδρέου, τον Καραμανλή, την τριανδρία των τροϊκανών, τους τραγικούς νομοθέτες του σήμερα. Διαχρονικά τα θέματα της διαφθοράς, της διαπλοκής, του φασισμού, της βίας, της υπονόμευσης... Δυο αιώνες κοντά και τα ελαττώματα των πολιτικών μένουν τα ίδια. Ιδιοτέλεια. Στην Ελλάδα μάλλον οι ξενόφερτοι ή ξενοθρεμένοι ηγέτες ήταν πεπεισμένοι πως δεν αξίζει να προοδεύει μια κοινωνία. Δεν αξίζει να γίνουν υποδομές που να εκπολιτίσουν τα παιδιά τους. Δεν αξίζει να προλάβουμε τις συμφορές. Αξίζει μόνο να ριτορεύουμε πάνω από τάφους αθώων. Να τρέφουμε τους υποτακτικούς με υποσχέσεις, συμβολισμούς, να τους πείθουμε για την αναγκαιότητα της ύπαρξης μιας άρχουσας τάξης υπεράνω πάντων και όλων.