Ότι φάμε ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο κώλος μας. (λαμογιές)

Άρχισε το ξεσκέπασμα σιγά σιγά. Το παράδειγμα του Μανούση-Παυλίδη φανερώνει μια πραγματικότητα στις δοσοληψίες κυβέρνησης και των «συνεργατών». Επιλέγει η εκάστοτε κυβέρνηση τα λαμόγια της, που στήνουν επιχειρήσεις σε μία νύκτα και μετά οδηγεί εκεί το δημόσιο χρήμα. Φυσικά οι εταιρίες αυτές είναι κατά κανόνα εκτός ορίων των νόμων (κυρίως φορολογικών και εργατικών) ώστε έτσι άνετα μπορούν να δημουργούντε ελλείμματα αρκετών εκατοντάδων ευρώ, που καταλήγουν στους ίδιους τους υπουργούς, μαύρα και αφορολόγητα. Όπως ακριβώς η saos και η ga ferries, που βάλανε τα «ναυάγια» στης άγονες γραμμές και εισπράττουν εδώ και χρόνια, σίγουρο ζεστό κρατικό χρήμα. Σίγουρα τα υπουργικά επιτελεία γνωρίζουν την ακαταλληλότητα των πλοίων, όπως και οι πλοιοκτήτες γνωρίζουν ότι τα πλοία τους σίγουρα θα επιλεγούν. Το σύστημα λοιπόν είναι απλό και σίγουρο. Το λαμόγιο από τσιράκι παρατρεχάμενο των βουλευτών γίνεται επιχειρηματίας. Οι υπουργοί οδηγούν στις εταιρίες αυτές πακτωλό χρημάτων. Τα λαμόγια αποδίδουν τη συμφωνιμένη μίζα στον υπουργό και ο κύκλος της κομπίνας κλείνει εκεί. Την πλήρη εχεμύθεια εξασφαλίζει η ομερτά, αφού το λαμόγιο είναι στον αέρα χωρίς ασφαλιστική και φορολογική ενημερότητα αλλά «νομιμοποίητε» από τους παραλήπτες των χρηματισμών. Είναι όμως τόσο ξεδιάντροποι που τολμάνε να δημοσιοποιούν τα νταλαβέρια τους οι μέν γιατί δε διώκονται και οι δε γιατί το μαύρο χρήμα δε φαίνεται πουθενα. Τώρα οι απλήρωτοι και συχνά ανασφάλιστοι εργαζόμενοι στις εταιρίες αυτές όπως φαίνεται δεν ενδιαφέρουν καμιά εξουσία