Εκεί που είναι το πράσινο βελάκι, εκεί ακριβώς, έχω χαρεί την στοργή και την αγάπη ανθρώπων αγαθών. Άκουγα να λένε “το άζωτο”, “το μηχάνημα”, η ΔΕΗ. Το μόνο που με ένοιαζε τότε ήταν τα παιχνίδια μου, ο Πιτις το αδέσποτο σκυλάκι που φόρτωνα στη γιαγιά και η πρωινή βόλτα στο παζάρι μια φορά την εβδομάδα, Τετάρτη νομίζω. Εντάξει φτάνει η ψυχανάλυση. Λυπάμαι που δε θα ξαναπάω σε εκείνο το βελάκι, στο Καρυοχώρι της Αγίας Παρασκευής, στο χωριό μου. Λυπάμαι γιατί αυτό το γκρι χρωματάκι στο χάρτη περιστοιχίζεται από θερμοηλεκτρικά εργοστάσια και η μόλυνση είναι παντού.