Αρχικά οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων, σαφώς ορθότερα, ονόμαζαν το φαινόμενο αυτό σαν “κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος”.
Δηλαδή οι τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρίες “έμειναν” από ρευστό.
Η λύση που επιβλήθηκε σταδιακά είναι η περικοπή. Όπως είναι σαφές περικοπές γίνονται μόνο στους μισθωτούς. Έτσι “χτίστηκε” μια ολόκληρη θεωρία που εξισώνει τους μισθωτούς με το πρόβλημα, διαμορφώνοντας την εντύπωση πως οικονομία σημαίνει μετρητά.
(Φυσικά κάτι τέτοιο για τους κεφαλαιοκράτες αποτελεί εργαλείο μη καταβολής δεδουλευμένων, μη καταβολής αυξήσεων, ανασφάλιστης εργασίας και πρόφαση απόλυσεων ανά πάσα στιγμή. Όλα όσα ονειρεύοντε να έχουν δηλαδή, αλλά ας μείνουμε στο θέμα).
Η μειωμένη ροή των μετρητών στην αγορά έφερε αλυσιδωτές αντιδράσεις όπως η μείωση των πωλήσεων για παράδειγμα. Σπεύδουν τότε τα κοντόφθαλμα φοβισμένα ανθρωποειδή managerακια, να καταγράψουν απώλειες και να προτείνουν λύσεις.
Απο πότε όμως τις λύσεις για την διακυβέρνηση τις δίνουν... managers;
Από πότε όμως κριτήριο για την ευημερία ενός λαού είναι οι αύξηση των πωλήσεων των πολυεθνικών; Από πότε ανάπτυξη σημαίνει ενίσχυση του κεφαλαίου, σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων;
Είναι προφανές λοιπόν ότι άλλη μία φορά πίσω από γενικότητες και κινδυνολογίες οι πολιτικοί “υποδουλώνουν” τους πολίτες στους κεφαλαιοκράτες. Τα χρήματα που “λείπουν” από το σύστημα, βρίσκονται σε ένα “υποσύστημα” που κανένας δεν αγγίζει, δε φορολογεί και δεν περικόπτει. Βρίσκεται στις τεράστιες περιουσίες ανθρώπων που ο αριθμός τους είναι τριψήφιος και ούτε νόμος ούτε εξουσία τους αγγίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου