Με στραβό αν κοιμηθείς το πρωί αλληθωρίζεις

Ακούμε από όλα τα μέσα ενημέρωσης για τα παιδιά των Stage, τη γενιά των 700 ευρώ, προϊόντα ενός κράτους – οφειλέτη που λέει ναι σε όλους ( αυτό που λέγανε οι παλιότεροι εβραίικια πολιτική) και μένει άπρακτο. Για μια στιγμή ρε παιδιά. Όλοι αυτοί οι καναλάρχες, μαχόμενοι μεγαλοεκδότες και μεγαλοδημοσιογράφοι, αλλά και όλοι όσοι «κράζουν» υπέρ των φτωχών και αδυνάτων αυτή τη στιγμή έχουν ή δεν έχουν σε ομηρία υπό την απειλή της ανεργίας, υπαλλήλους των 600 ευρώ; Δεν εκμεταλλεύονται την ανάγκη και την απόγνωση αφεντικά με μισθούς των 4000 και 5000 ευρώ; Και πόσοι μεγαλοαπατεώνες αφήνουν σύξυλους καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενους και δε λέει κανείς τίποτε. Όλα αυτά τα μη πληρωμένα χρήματα που πηγαίνουν θα μας πει κανείς; Είδαμε ποτέ να μπαίνει κανένας από αυτούς φυλακή; Το διαβάσαμε; Το ακούσαμε; ~ Επίσημα χείλη δηλώνουν ότι το κράτος χρωστάει και πρέπει να πληρώσει. Άρα μπορούν να βάλουν χέρι παντού: στο μισθό, στους φόρους και στο παγκάρι της εκκλησίας… Για μια στιγμή ρε παιδιά ξανά. Αυτά τα χρέη ποιος τα έφτιαξε; Ο φουκαράς που δουλεύει από τη νύχτα στη νύχτα ή ο «μεγαλοεπιχειρηματίας» που αντιμετωπίζει κεσάτια ή πρόβλημα ρευστότητας ή κρίση ή ότι παραμύθι πουλάει ο καθένας στον εργαζόμενο και μετά μπαίνει στη λιμουζίνα και πάει να αράξει στα πλούτη του; ~ Ενδεχομένως παρωχημένα, αλλά εν θερμώ εκφράζω την αγανάκτηση μου για τη «θεσμοθέτηση» της λαμογιάς. Έλεος πια. Ας πάρει τα χρωστούμενα το κράτος από αυτούς που τους χαρίστηκαν κρατικά λεφτά τα 30 τελευταία χρόνια. Όχι να πεθάνουμε όμως τους εργαζομένους στην πίνα, να βάλουμε χέρι μέχρι και στα παγκάρια για να ξεπληρώσουμε την τράπεζα για χρήματα που τρώνε κατ΄ εξακολούθηση μεγαλοαπατεώνες. Ήμαρτον!